Μικρές Καθημερινές Ιστορίες

Στα βλέφαρά της τσουλιθράρανε
ως παιδάκια πρώτα, μιας νοσταλγιάς τ΄αλμυροδακρύγια.
Άλλοι τα νόμισαν τής κούρασης-με κάκοσμα τα χνώτα-
κι άλλοι πως ήταν τα γνωστά, τα της μοναξιάς βαρίδια.
Σαν πέφτανε στο πρόσωπο, άκουγες την πρώτη νότα:
Θλιβερόχαρα διασχίζαν τα μαγούλια της, σαν κοφτερά λεπίδια.

Όπως έκλεινε τα ματιά της
σφιχτά από τον πόνο, μ΄αλάργευ΄ ένα βλεφάρων της μελτέμι.
Ενώ καθόταν ήσυχη στα γονάτια της και μ΄έπαιρνε γι΄αδερφοκτόνο,
με κοίταζ΄ όπως θωρώ ΄γω τη ζωή,που μια σ΄τα φέρνει,μια σ΄τα παίρνει.
Με πήρε δια της θλίψης το φονιά,σα να ΄κρυβα για ΄κείνηνε το φθόνο,
την πεθυμιά να δείχνω αιτιά, όταν με δάκρυα τον τάφο της θα ραίνει.

Θυμάμαι τα μεγάλων΄ από ρυάκια
σε ποτάμια καημών, σ΄αστραφτερές Μαϊού θαλάσσες.
Σαν έπεφτε του ήλιου πάνω φως, σα Γεφύρια Στεναγμών
εμοιάζαν τα ουράνια τόξα στις μαύρες της κυκλιές, γιομάτες
χρώματα, διαμαντόλαμπαν στη θλίψη τους και στων καιρών
την άρνηση να λουζόμαστε σε νοσταλγόμορφους δακρύων καταρράχτες.

Θέαμα που ΄χαμε γίνει τότε
στην πραγματικότητα· γελούσ΄ η κακιά μητριά τής νοσταλγίας.
Ένα μονήρες δάκρυο στεκόταν απογοητευμένο απ΄τη σαθρότητα·
παραπλανημένο το ΄χαν: νόμιζε πως είν΄ διαμάντι στέρεο απελπισίας.
Μου θύμισ΄ εμένα, όταν υποστήριζα τη διαλλακτικότητα:
έτρεχα στα μαγούλι΄ αυτών που θυσίαζαν την αγνότητα
και τα όνειρα των σε βωμό, για χάρη μιας αξίας.

Βαλάντης Γαούτσης 

Είμαι λίγο θυμωμένη  ,όπως αντιλαμβάνεσαι .Με ΄μένα ,

Διότι θα έπρεπε να έχω ωριμάσει.

Να μην απορώ με τίποτε

Κική Δημουλά 

-Αρπαξαμε το τίποτα τη στιγμή που η ψυχή διψούσε για το ‘όλα’

-Ψιθυρισαμε ενδόμυχα φόβους, όταν μέσα μας ούρλιαζε το κάθε κύτταρο

-Φύγαμε κλείνοντας δειλά τις πόρτες και αφήνοντας πίσω μας ανθρώπους, την ώρα που η ανάγκη για κατάθεση ψυχής μετατράπηκε σε εγωισμό –

Συντηρήσαμε τα κορμιά μας σε κρεβάτια δανεικά, με ανθρώπους μιας χρήσης, για την ηδονή μιας βραδιάς, ενώ η καρδιά ζητούσε το ‘κάθε βραδιά’ Χαρήκαμε με όμορφα ψέματα γιατί φοβόμασταν να ακούσουμε άσχημες αλήθειες

-Ποθήσαμε ηλιοβασιλέματα με αγκαλιές και τρυφερά φιλιά, αλλά σωπάσαμε για να μην μας πουν χαζορομαντικούς κι ονειροπόλους

-Λαχταρήσαμε χάδια μητρικά, μα τέτοιες λαχτάρες θάφτηκαν μέσα βαθιά, καθώς ντραπηκαμε, τάχα γιατί τώρα μεγαλώσαμε πια γι’ αυτά

-Ακουμπήσαμε τα σώματα με βία, ενω θέλαμε να αγγίξουμε απαλά τις ψυχές -Ζητιανέψαμε λίγα ίσως, όταν η δύναμη του ‘Θέλω’ θα’ταν σωτήρια λύση

-Διασχίσαμε το δρόμο μέχρι την απέναντι γωνιά, ενώ η φαντασία έκανε ταξίδια μακρινά

-Πατούσαμε φρένο σε κάθε νέα πρόκληση, τη στιγμή που το τολμηρό παιδί που κρύβουμε μέσα μας φώναζε ‘γκάζι’ Πληγωθήκαμε. Ματώσαμε. Κλάψαμε.

Ανοίγαμε τις πληγές μας -σαν μια κακιά συνήθεια πια-, δίχως να τις επουλώνουμε. Ματώναμε και πονούσαμε. Όχι επειδή παλέψαμε και φάγαμε τα μούτρα μας.

Όχι. Πες το από φόβο. -σίγουρα από φόβο-. Πες το από δισταγμό. Από απογοήτευση. Ίσως και δειλία. Αφεθήκαμε σε τέτοιους πόνους. Κατανικηθήκαμε από αυτούς. Από προσωπική επιλογή. Αποποιηθήκαμε τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Άραγε, ζήσαμε τελικά;

Κι ἂν ἔρθει κάποτε ἡ στιγμὴ νὰ χωριστοῦμε, ἀγάπη μου,
μὴ χάσεις τὸ θάρρος σου.
Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι νὰ ᾿χει καρδιά.
Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται
νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του.

Τὴν ἀγάπη μας αὔριο, θὰ τὴ διαβάζουν τὰ παιδιὰ στὰ σχολικὰ βιβλία, πλάι στὰ ὀνόματα τῶν ἄστρων καὶ τὰ καθήκοντα τῶν συντρόφων.
Ἂν μοῦ χάριζαν ὅλη τὴν αἰωνιότητα χωρὶς ἐσένα,
θὰ προτιμοῦσα μιὰ μικρὴ στιγμὴ πλάι σου.

Θὰ θυμᾶμαι πάντα τὰ μάτια σου, φλογερὰ καὶ μεγάλα,
σὰ δύο νύχτες ἔρωτα, μὲς στὸν ἐμφύλιο πόλεμο.

Ἄ! ναί, ξέχασα νὰ σοῦ πῶ, πὼς τὰ στάχυα εἶναι χρυσὰ κι ἀπέραντα, γιατὶ σ᾿ ἀγαπῶ.

Κλεῖσε τὸ σπίτι. Δῶσε σὲ μιὰ γειτόνισσα τὸ κλειδὶ καὶ προχώρα. Ἐκεῖ ποὺ οἱ φαμίλιες μοιράζονται ἕνα ψωμὶ στὰ ὀκτώ, ἐκεῖ ποὺ κατρακυλάει ὁ μεγάλος ἴσκιος τῶν ντουφεκισμένων. Σ᾿ ὅποιο μέρος τῆς γῆς, σ᾿ ὅποια ὥρα,
ἐκεῖ ποὺ πολεμᾶνε καὶ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ἕνα καινούργιο κόσμο… ἐκεῖ θὰ σὲ περιμένω, ἀγάπη μου!

Η δική μας νύχτα θα είναι διαφορετική από τις άλλες.
Θα είναι μοναδική.
Θα είναι με εμάς αγκαλιά σε μια ταράτσα να σχεδιάζουμε το μέλλον, να κάνουμε τρελά όνειρα, να συζητάμε για άκυρα πράγματα, να πειραζόμαστε, να λέμε αστεία και να γελάμε, να ακούμε μουσική κοιτάζοντας τον ουρανό, να κοιταζόμαστε και να χάνεται ο ένας στα μάτια του άλλου.

Η δική μας νύχτα δεν θα υπάρξει ποτέ.. η ίσως και να υπήρξε και να μην το καταλαβάμε

πηγη : http://www.tumblr.com

Έρωτας Τι να πει κανείς για αυτή την λέξη,τι να πει κανείς για το νόημα αυτής ;
Ποτέ δεν μπόρεσε κάποιος να δώσει έναν ξεκάθαρο ορισμό,ίσως φταίει το ότι κανείς ποτέ δεν θέλησε να χωρέσει τα συναισθήματα αυτά μέσα σε κάτι τόσο τυποποιημένο,ίσως πάλι ορισμός να μην δόθηκε ποτέ γιατί ο έρωτας είναι περίεργο πράγμα.

Ο έρωτας δεν ορίζεται ούτε περιγράφεται.
Δεν μπορείς να τον χωρέσεις σε λέξεις.
Δεν είναι καθημερινό φαινόμενο και θα ήταν ντροπή να προσπαθήσεις να του βάλεις “ταμπέλα”.
Ο έρωτας εκφράζεται μόνο με την ψυχή.
Οι ματιές,τα χαμόγελα,τα πειράγματα,οι αγκαλιές,τα φιλιά,τα κλάματα,οι ’“συγγνώμες”,όλα αυτά αποτελούν σημάδια του έρωτα,μα δεν φτάνουν για να περιγραφτεί απόλυτα.

Έρωτας λοιπόν.
Ας μείνει για πάντα έτσι,στον αέρα,σαν μια αφηρημένη έννοια.
Θα ήταν ντροπή να τον βάλουμε σε καλούπια,θα ήταν κρίμα να του θέσουμε όρια.
Ο έρωτας δεν έχει όρια ούτε και κανόνες.
Ο έρωτας είναι έρωτας και τίποτα δεν θα τον περιγράψει καλύτερα από αυτό.

Όπως τα ντοπαλά παιδιά που δείχνουν τον εαυτό τους σιγά σιγά και σε αναστατώνουν.

Όπως ένας παλιός φίλος που χάθηκε , ξαναμπαίνει στη ζωή σου και φέρνει φως.

Όπως ένας απλός περαστικός που σου χαμογελάει και σου φτιάχνει τη μέρα.

Όπως όταν παίρνεις κάποιον αγκαλιά μετά από καιρό και νιωθεις την καρδιά σου έτοιμη να σπάσει και πλημμυρίζεις με χαρά.

Όπως όταν κλαίει κάποιος και τον κάνεις να γελασει μετά απο ώρα και τελικά φωτίζει το πρόσωπο του και μένεις να τον χαζεύεις.

Όπως όταν χάνεις τις ελπίδες σου και ξαφνικά όλα καλυτερεύουν.

Όπως όταν είσαι στις μαύρες σου και κλείνεσαι στον εαυτό σου αλλά εμφανίζεται κάποιος που σε κάνει να θέλεις να τα βγάλεις από μεσα σου..

Ετσι και το φεγγάρι..

Είναι γεγονός πως κάποιοι άνθρωποι δεν μπόρεσαν
ποτέ ν απλώσουν τα «ρούχα» τους στον ήλιο, να τα στεγνώσουν.
Πάντα βρεγμένα τα φορούν.
Δεν είναι η ζωή που φταίει γι αυτό, κι ας της ρίχνουν
όλα τα βάρη.
Ούτε οι ίδιοι, βέβαια, φταίνε.
Φταίει το ότι δεν τους χάρισε ποτέ κανείς έναν ήλιο.
Έναν ολόδικό τους ήλιο.
Ν ανατέλλει, να δύει και πάλι ν ανατέλλει λαμπερός
μέσα τους.

Αλκυόνη Παπαδάκη -Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή 

Υ.Σ : Αφιερωμένο σε σένα που δεν θα το διαβάσεις ποτέ ,σε σένα που χαμογελάς αλλού τώρα ,σε σενα που κρατουσες στα χερια σου τον ηλιο μου και τον πεταξες