Μικρές Καθημερινές Ιστορίες

Το παρακάτω αφιερομένο στον εαυτό μου :

Μου λείπεις πολύ.Το καταλαβαίνω με το που στρυφογυρίζω τις νύχτες και δεν μ’αγγαλιάζει κάποιος σφιχτά για να μην φύγω.Και θυμάμαι όλα τα ωραία που μου’λεγες και τότε ησυχάζω για λίγο και κοιμάμαι. Μα να ξέρεις πως στον ύπνο μου ειμαστε πιο κοντά από ποτέ.Εκεί δεν υπάρχουν μίλια να μας χωρίζουν,βλέπεις. Το ένα παραμύθι διαδέχεται το άλλο ξεθωριάζωντας όλες τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε. Αυτές που μου δίνουν δύναμη να αντέχω μέχρι να ξανανταμώσουμε.Σ’αγαπώ και μου λείπεις να το ξερεις.

Γιαννης Πολίτης

Υπάρχουν άνθρωποι που γι’αυτούς κάνεις ότι περνάει από το χέρι σου για να τους κρατήσεις χαρούμενους. Καταπίνεις τα δικά σου αισθήματα και πνίγεσαι,το κάνεις όμως για να μη πνίξεις αυτούς.
Έτσι ήμουν μ’εσένα.
Δεν το άξιζες.
Άξιζες να σου μεταδώσω όλη τη δυστυχία μου,εφόσον εσύ μου τη προκαλούσες.
Δεν άξιζες τα δάκρυα μου.
Άξιζες να δεις τη χαρά μου,για να δεις ότι περνάω καλά και ας δεν σε έχω και ας μην μου ανήκεις.
Αξίζεις πολλά,όμως εγώ αξίζω περισσότερα.
Γι’αυτό το λόγο θα κάνω την έξοδο μου βουβή.
Ναι,το ξέρω δεν σε νοιάζει.Το ξέρω.
Μα τα λέω για να τ’ακούσω εγώ,όχι εσύ.
Ναι,πήρα το μάθημά μου,μην ανησυχείς.
θα σ’αφήσω.
θα σ’αφήσω στην ησυχία σου.
Όχι,μην ανησυχείς δεν θα σε ξανά απασχολήσω.
Θα μου λείψεις παρ’όλα αυτά.
Νομίζω πάντα θα μου λείπει ένα κομμάτι σου.
Όχι,μην ανησυχείς δεν θα γυρίσω πίσω.
Αποχωρώ.
θα μου λείψεις.

-Αρπαξαμε το τίποτα τη στιγμή που η ψυχή διψούσε για το ‘όλα’

-Ψιθυρισαμε ενδόμυχα φόβους, όταν μέσα μας ούρλιαζε το κάθε κύτταρο

-Φύγαμε κλείνοντας δειλά τις πόρτες και αφήνοντας πίσω μας ανθρώπους, την ώρα που η ανάγκη για κατάθεση ψυχής μετατράπηκε σε εγωισμό –

Συντηρήσαμε τα κορμιά μας σε κρεβάτια δανεικά, με ανθρώπους μιας χρήσης, για την ηδονή μιας βραδιάς, ενώ η καρδιά ζητούσε το ‘κάθε βραδιά’ Χαρήκαμε με όμορφα ψέματα γιατί φοβόμασταν να ακούσουμε άσχημες αλήθειες

-Ποθήσαμε ηλιοβασιλέματα με αγκαλιές και τρυφερά φιλιά, αλλά σωπάσαμε για να μην μας πουν χαζορομαντικούς κι ονειροπόλους

-Λαχταρήσαμε χάδια μητρικά, μα τέτοιες λαχτάρες θάφτηκαν μέσα βαθιά, καθώς ντραπηκαμε, τάχα γιατί τώρα μεγαλώσαμε πια γι’ αυτά

-Ακουμπήσαμε τα σώματα με βία, ενω θέλαμε να αγγίξουμε απαλά τις ψυχές -Ζητιανέψαμε λίγα ίσως, όταν η δύναμη του ‘Θέλω’ θα’ταν σωτήρια λύση

-Διασχίσαμε το δρόμο μέχρι την απέναντι γωνιά, ενώ η φαντασία έκανε ταξίδια μακρινά

-Πατούσαμε φρένο σε κάθε νέα πρόκληση, τη στιγμή που το τολμηρό παιδί που κρύβουμε μέσα μας φώναζε ‘γκάζι’ Πληγωθήκαμε. Ματώσαμε. Κλάψαμε.

Ανοίγαμε τις πληγές μας -σαν μια κακιά συνήθεια πια-, δίχως να τις επουλώνουμε. Ματώναμε και πονούσαμε. Όχι επειδή παλέψαμε και φάγαμε τα μούτρα μας.

Όχι. Πες το από φόβο. -σίγουρα από φόβο-. Πες το από δισταγμό. Από απογοήτευση. Ίσως και δειλία. Αφεθήκαμε σε τέτοιους πόνους. Κατανικηθήκαμε από αυτούς. Από προσωπική επιλογή. Αποποιηθήκαμε τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Άραγε, ζήσαμε τελικά;

Η δική μας νύχτα θα είναι διαφορετική από τις άλλες.
Θα είναι μοναδική.
Θα είναι με εμάς αγκαλιά σε μια ταράτσα να σχεδιάζουμε το μέλλον, να κάνουμε τρελά όνειρα, να συζητάμε για άκυρα πράγματα, να πειραζόμαστε, να λέμε αστεία και να γελάμε, να ακούμε μουσική κοιτάζοντας τον ουρανό, να κοιταζόμαστε και να χάνεται ο ένας στα μάτια του άλλου.

Η δική μας νύχτα δεν θα υπάρξει ποτέ.. η ίσως και να υπήρξε και να μην το καταλαβάμε

πηγη : http://www.tumblr.com

Έρωτας Τι να πει κανείς για αυτή την λέξη,τι να πει κανείς για το νόημα αυτής ;
Ποτέ δεν μπόρεσε κάποιος να δώσει έναν ξεκάθαρο ορισμό,ίσως φταίει το ότι κανείς ποτέ δεν θέλησε να χωρέσει τα συναισθήματα αυτά μέσα σε κάτι τόσο τυποποιημένο,ίσως πάλι ορισμός να μην δόθηκε ποτέ γιατί ο έρωτας είναι περίεργο πράγμα.

Ο έρωτας δεν ορίζεται ούτε περιγράφεται.
Δεν μπορείς να τον χωρέσεις σε λέξεις.
Δεν είναι καθημερινό φαινόμενο και θα ήταν ντροπή να προσπαθήσεις να του βάλεις “ταμπέλα”.
Ο έρωτας εκφράζεται μόνο με την ψυχή.
Οι ματιές,τα χαμόγελα,τα πειράγματα,οι αγκαλιές,τα φιλιά,τα κλάματα,οι ’“συγγνώμες”,όλα αυτά αποτελούν σημάδια του έρωτα,μα δεν φτάνουν για να περιγραφτεί απόλυτα.

Έρωτας λοιπόν.
Ας μείνει για πάντα έτσι,στον αέρα,σαν μια αφηρημένη έννοια.
Θα ήταν ντροπή να τον βάλουμε σε καλούπια,θα ήταν κρίμα να του θέσουμε όρια.
Ο έρωτας δεν έχει όρια ούτε και κανόνες.
Ο έρωτας είναι έρωτας και τίποτα δεν θα τον περιγράψει καλύτερα από αυτό.

Όπως τα ντοπαλά παιδιά που δείχνουν τον εαυτό τους σιγά σιγά και σε αναστατώνουν.

Όπως ένας παλιός φίλος που χάθηκε , ξαναμπαίνει στη ζωή σου και φέρνει φως.

Όπως ένας απλός περαστικός που σου χαμογελάει και σου φτιάχνει τη μέρα.

Όπως όταν παίρνεις κάποιον αγκαλιά μετά από καιρό και νιωθεις την καρδιά σου έτοιμη να σπάσει και πλημμυρίζεις με χαρά.

Όπως όταν κλαίει κάποιος και τον κάνεις να γελασει μετά απο ώρα και τελικά φωτίζει το πρόσωπο του και μένεις να τον χαζεύεις.

Όπως όταν χάνεις τις ελπίδες σου και ξαφνικά όλα καλυτερεύουν.

Όπως όταν είσαι στις μαύρες σου και κλείνεσαι στον εαυτό σου αλλά εμφανίζεται κάποιος που σε κάνει να θέλεις να τα βγάλεις από μεσα σου..

Ετσι και το φεγγάρι..