«Πώς μας αρπάζουν καμμιά φορά, έτσι στα ξαφνικά, την ίδια μας τη ζωή από τα χέρια, και την κάνουν ό,τι θέλουν ; Κι εμείς, ανήμποροι ν’αντιδράσουμε, απλά τους κοιτάζουμε. Μπερδεμένοι κι αναποφάσιστοι. Γιατί τα έχουμε χαμένα. Ξέρουμε, νιώθουμε πως πρέπει να παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις, να εναντιωθούμε σε αυτό που έρχεται καταπάνω μας. Κι όμως προχωράμε προς τον γκρεμό που περιμένει να μας καταπιεί. Αθώοι κι άβουλοι…»
Ρένα Ρώσση Ζαϊρη «Άρωμα βανίλιας”
Τους ανθρώπους δεν πρέπει να τους κρίνουμε, ούτε να τους κατηγορούμε αν δεν ξέρουμε κάθε λεπτομέρεια που αφορά τη ζωή τους. Είναι τελικά τόσο εύκολο να κατηγορείς τα λάθη των άλλων. Και τόσο δύσκολο να νιώθεις τα δικά σου.
Ρένα Ρώσση Ζαϊρη (Άρωμα βανίλιας).
Να ξερεις μωρο μου, πως οταν οι ανθρωποι πονανε,
βγαζουν τον κακο τους εαυτο.
Γιατι νιωθουν πληγωμενοι,
γιατι κανενας δεν τους σκεπασε με της φτερουγες του,
γιατι κανενας δεν τους αγαπησε ποτε.
Ολη αυτη την εληψει της αγαπης την μετατρεπουν σε μισος.
Αγαπη ειναι και το μισος, παιδι μου.
Μαυρη καταμαυρη πονεμενη αγαπη που χρειαζεται γιατρια….
Ρενας Ρωσση-Ζαΐρη
Αρωμα βανιλιας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου