Μικρές Καθημερινές Ιστορίες

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι σὲ ὅλα ἀχόρταγος. Θέλει νὰ ἀπολαύσει πολλά, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ τὰ προφτάσει ὅλα. Καὶ γι᾿ αὐτὸ βασανίζεται. Ὅποιος ὅμως, φτάσει σὲ μία κατάσταση, ποὺ νὰ εὐχαριστιέται μὲ τὰ λίγα, καὶ νὰ μὴ θέλει πολλὰ ἔστω καὶ κι ἂν μπορεῖ νὰ τὰ ἀποκτήσει, ἐκεῖνος λοιπὸν εἶναι εὐτυχισμένος. Οἱ ἄνθρωποι δὲν βρίσκουν πουθενὰ εὐτυχία, γιατὶ ἐπιχειροῦν νὰ ζήσουν χωρὶς τὸν ἑαυτό τους. Ἀλλὰ ὅποιος χάσει τὸν ἑαυτό του, ἔχει χάσει τὴν εὐτυχία. Εὐτυχία δὲν εἶναι τὸ ζάλισμα, ποὺ δίνουν οἱ πολυμέριμνες ἡδονὲς καὶ ἀπολαύσεις, ἀλλὰ ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς καὶ ἡ σιωπηλὴ ἀγαλλίαση τῆς καρδιᾶς.

»Και αφού μπόρεσες να μου το πεις και τότε , δε θα διστάσεις να μου το πεις και τώρα- τωρα που η δυστυχία υπήρξε η πιο αποδοτική μαθητεία μου κι έχω διδαχθεί να καταλαβαινω τί ήταν η καρδιά σου. Έχω λυγισει και έχω τσακίσει αλλά- ελπίζω- έχω γίνει καλύτερη πια. Ας είσαι μαζί μου τόσο διακριτικός και τόσο καλός όσο ήσουν κι ας μου πεις πως είμαστε φίλοι! ‘Είμαστε φίλοι’ πήρα το χέρι της στο δικό μου και απομακρυνθήκαμε από το ερειπωμένο μέρος κι όπως σηκωνότανε η πρωινή καταχνιά , χρόνια πριν, ετσι και τωρα , η βραδινή καταχνιά σηκωνότανε. Και σ’όλη την ανοικτή απέραντη έκταση που μου έδειχνε , δεν έβλεπα πια πουθενά σκια άλλου χωρισμού μας. »

για όλες εκείνες τις μεγάλες προσδοκίες μου ,που με άφησαν στον δρόμο ,για όλες εκεινες που με πούλησαν για λίγη φθηνη απολαύση ,για σενα που θα ζεις παντα μέσα μου

Τη ξέρω τη φυλή σας. Αποτελείται από πρόβατα

. Διοικείται από μειοψηφίες και σπάνια αν όχι ποτέ απ’τη πλειοψηφία.

Καταπνίγει τα συναισθήματα και τα πιστεύω της και ακολουθεί αυτούς τους λίγους που κάνουν το μεγαλύτερο θόρυβο

. Μερικές φορές οι λίγοι που κάνουν θόρυβο έχουν δίκιο, άλλες έχουν άδικο.

Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι οι πολλοί θα τους ακολουθήσουν.

«Πώς μας αρπάζουν καμμιά φορά, έτσι στα ξαφνικά, την ίδια μας τη ζωή από τα χέρια, και την κάνουν ό,τι θέλουν ; Κι εμείς, ανήμποροι ν’αντιδράσουμε, απλά τους κοιτάζουμε. Μπερδεμένοι κι αναποφάσιστοι. Γιατί τα έχουμε χαμένα. Ξέρουμε, νιώθουμε πως πρέπει να παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις, να εναντιωθούμε σε αυτό που έρχεται καταπάνω μας. Κι όμως προχωράμε προς τον γκρεμό που περιμένει να μας καταπιεί. Αθώοι κι άβουλοι…»

Ρένα Ρώσση Ζαϊρη «Άρωμα βανίλιας”

Τους ανθρώπους δεν πρέπει να τους κρίνουμε, ούτε να τους κατηγορούμε αν δεν ξέρουμε κάθε λεπτομέρεια που αφορά τη ζωή τους. Είναι τελικά τόσο εύκολο να κατηγορείς τα λάθη των άλλων. Και τόσο δύσκολο να νιώθεις τα δικά σου.

Ρένα Ρώσση Ζαϊρη (Άρωμα βανίλιας).

Να ξερεις μωρο μου, πως οταν οι ανθρωποι πονανε,

βγαζουν τον κακο τους εαυτο.

Γιατι νιωθουν πληγωμενοι,

γιατι κανενας δεν τους σκεπασε με της φτερουγες του,

γιατι κανενας δεν τους αγαπησε ποτε.

Ολη αυτη την εληψει της αγαπης την μετατρεπουν σε μισος.

Αγαπη ειναι και το μισος, παιδι μου.

Μαυρη καταμαυρη πονεμενη αγαπη που χρειαζεται γιατρια….

 Ρενας Ρωσση-Ζαΐρη

Αρωμα βανιλιας

«Ξέρω πως ο έρωτας είναι σαν τα φράγματα .Αν αφεθεί μια χαραμάδα απ’όπου μπορεί να διαφύγει μια κλωστή νερό ,σιγά σιγά διαβρώνονται τα τοιχώματα και φτάνει στιγμή που η δύναμη του ρεύματος είναι ανεξέλεγκτη. Αν καταρρεύσουν τα τοιχώματα ο έρωτας τα κατακλύζει όλα δε μπορείς πια να αναρωτιέσαι τι είναι και τι δεν είναι δυνατό, αν μπορείς ή όχι να κρατήσεις πλάι σου το αγαπημένο πλάσμα … Το ν’αγαπάς σημαίνει πως έχεις χάσει τον έλεγχο»

«Η αγάπη είναι πάντα καινούρια. Δεν έχει σημασία αν αγαπάς μια, δυο, τρεις, δέκα φορές στη ζωή σου- βρίσκεσαι πάντα μπροστά σε μια άγνωστη κατάσταση. Η αγάπη μπορεί να μας οδηγήσει στην κόλαση ή στον παράδεισο, αλλά μας οδηγεί κάπου. Πρέπει να τη δεχόμαστε, γιατί τρέφεται από την ύπαρξή μας. Αν την αποφεύγουμε, πεθαίνουμε από πείνα, ενώ έχουμε κάτω από τα μάτια μας κλαδιά φορτωμένα από τους καρπούς του δέντρου της ζωής χωρίς να τολμάμε ν’ απλώσουμε το χέρι να τα μαζέψουμε. Πρέπει να πάμε ν’ αναζητήσουμε την αγάπη όπου κι αν βρίσκεται, έστω κι αν αυτό σημαίνει ώρες, βδομάδες απογοήτευσης και λύπης. Γιατί, από τη στιγμή που θα κινήσουμε προς αναζήτηση της αγάπης, θα ξεκινήσει κι αυτή να μας συναντήσει.

Και θα μας σώσει.»

Από το βιβλίο του Paulo Coelho «Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα και έκλαψα»

Είναι εκείνος που φοβάται και πικραίνεται το ίδιο με τον καθένα μας, ίσως και περισσότερο – γιατί όσο γενναιότερος τόσο πιο ευαίσθητος -, αλλά ο φόβος δε μεταλάσσει τις αποφάσεις της καθαρής του καρδιάς, δεν επηρεάζει τις επιλογές του ωριμότερου νου του.

Μ.Βαμβουνακη

ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΚΕΤΗ ΠΑΝΟΥΡΓΙΑ, ΜΙΣΟΣ, ΒΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΜΕΣΟ ΑΝΘΡΩΠΟ που αρκεί για να προμηθεύσει οποιονδήποτε στρατό μια οποιαδήποτε μέρα, και οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του, και οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη, και οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη… EΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΚΥΡΥΤΤΟΥΝ ΘΕΟ, ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΘΕΟ. Εκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη. Εκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη. Προσοχή στους κήρυκες. Προσοχή στους γνώστες. Προσοχή σ’ εκείνους που όλο διαβάζουν βιβλία. Προσοχή σ’ εκείνους που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια, είτε είναι περήφανοι γι’ αυτήν. ΠΡΟΣΟΧΗ Σ’ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΒΙΑΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΕΠΑΙΝΕΣΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΕΠΑΙΝΟΥΣ ΓΙΑ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ. Προσοχή σ’ εκείνους που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν. Προσοχή σ’ εκείνους που αναζητούν τα πλήθη, γιατί είναι ένα τίποτα μόνοι τους. Προσοχή στο μέσο άντρα. Τη μέση γυναίκα. Προσοχή στην αγάπη τους, η αγάπη τους είναι μέτρια αναζητά το μέτριο. ΑΛΛΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΙΔΙΟΦΥΪΑ ΣΤΟ ΜΙΣΟΣ ΤΟΥΣ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΚΕΤΗ ΙΔΙΟΦΥΪΑ ΣΤΟ ΜΙΣΟΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΣΚΟΤΩΣΕΙ, να σκοτώσει τον καθένα. Δεν αντέχουν τη μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά. Θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε… Οτιδήποτε διαφοροποιείται απ’ τα δικά τους μέτρα. ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΤΕΧΝΗ, ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ, θα εκλάβουν την αποτυχία τους ως δημιουργών μόνο ως αποτυχία του κόσμου συνολικά. Ανίκανοι όπως είναι να αγαπήσουν πλήρως θα θεωρήσουν και τη δική σας αγάπη ελλειπή και θα σας μισήσουν γι’ αυτό και το μίσος τους θα είναι τέλειο. Όπως ένα αστραφτερό διαμάντι όπως ένα μαχαίρι, όπως ένα βουνό, όπως μια τίγρη, όπως το δηλητήριο…

Του Βαλάντη Γαούτση

Όταν το άρωμα του νυχτολούλουδου υπερισχύει
εκείνο του καπνού σου, ενόσω εσύ σε μια βεράντα
παλεύεις να καλύψεις έτσι τη μυρωδιά τής μοναξιάς σου,
τότε να ξέρεις πως, κάπου:
ένα Όνειρο, ροκανίζει τα δεσμά του,
αποφασισμένο να γίνει πραγματικότητα.

Ειλικρινά, δεν ξέρω τί έχει να ζηλέψει κάθε Όνειρο απ΄την πραγματικότητα,
και θέλει να γίνει σαν και δαύτην.
Τόσος ζήλος πια για να μισηθείς;
Τα πάντα κι οι πάντες επιδιώκουν την εκθείαση και τη συμπάθεια,
και τα Όνειρα θα λέμε πως επιδιώκουν την καταστροφή τους;
Θέλω να πιστέψω, πως σχεδιάζουν κάτι.
Αλλιώς, ποια η ουσία να μοιάσεις στον εχθρό σου;
Δέχομαι με κλειστά τα μάτια να γίνω μέρος τού σχεδίου τους.
Άλλωστε, μια κρυφή περιέργεια για το
πώς είναι να είσαι πραγματικότητα, πάντα την είχα.

– Πολλοί πασχίζουν να κάνουν τα Όνειρα τους πραγματικότητα.
Εγώ αυτό το θεωρώ ωμή βία. –

Κάποτε, άκουσα για ένα Όνειρο που πραγματοποιήθηκε.

Ήταν μια καλοκαιρινή νύχτα, τότε, όταν πραγματοποιήθηκε.
Την επομένη, μύριζε ο κόσμος νυχτολούλουδα.
Φύτρωσαν στον τάφο του και τον κάλυψαν ως απάνω.
Μόνο λίγα πέταλα απ΄τη βερβένα του Ελύτη,
ξεπετάγονταν για να σχηματίσουν το όνομα και την ημερομηνία
του χαμού εκείνου του Ονείρου.
Και ΄κείνο το κορίτσι απ΄τη βερβένα του Ελύτη πάλι, το μόλις κομμένο,
πέρναγε κάθε πρωί για να ποτίσει το μνήμα.
Ένας κύριος καθώς περνούσε,ρώτησε τ΄όνομά της,
κι εκείνη φοβισμένη, ενώ απομακρυνόταν, του αποκρίθηκε:
« Η πραγματικότητα μ΄ανάγκασε! »

Ο κύριος κοντοστάθηκε μπροστά στο μνήμα,
κι έκανε τα άνθη να δακρύσουν.
Αποφάσισα να ζυγώσω κι εγώ στο σημείο,
για να δω πιο καθαρά το γεγονός.
Τον παρατηρούσα, όσο εκείνος θλιμμένος κοίταζε το μνήμα.
Φορούσε ένα μπλε σακάκι.
Άοσμη, μα ενδιαφέρουσα προσωπικότητα.
Τον χτύπησα απαλά στον ώμο.
Με κοίταξε, και τον ρώτησα τ΄ όνομά του. Μου απάντησε:
– «Μη Με Λησμόνει».

(Που να ΄ξερα κι εγώ, ποιον είχα μπροστά μου.)
Σα να μ΄αναγνώρισε, εκνευρισμένος, έστριψε να φύγει.
Προσπάθησα επίμονα να τον κρατήσω,
να τον ρωτήσω γιατί αυτή η συμπεριφορά,
κι εκείνος, όλο ξέφευγε νευρικά απ΄τα χέρια μου,
σπρώχνοντάς με μακριά του.

Επέμεινα, και χάνοντας την ψυχραιμία μου,
του φώναξα ζητώντας του το λόγο για όλα αυτά.
Τί γύρευε μπροστά στο μνήμα τού Ονείρου θλιμμένος,
γιατί το κορίτσι έτρεξε φοβισμένο φωνάζοντας
«η πραγματικότητα μ΄ανάγκασε!»,
μα κυρίως, γιατί είναι εκνευρισμένος μαζί μου,
και γιατί τέλος πάντων δε μου μιλά.

Μ΄ έσπρωξε ξανά μακριά του, μα το λόγο, μου τον είπε…
– « Δε μιλώ σε υποκριτές και δη δολοφόνους. »

Είναι γεγονός πως κάποιοι άνθρωποι δεν μπόρεσαν
ποτέ ν απλώσουν τα «ρούχα» τους στον ήλιο, να τα στεγνώσουν.
Πάντα βρεγμένα τα φορούν.
Δεν είναι η ζωή που φταίει γι αυτό, κι ας της ρίχνουν
όλα τα βάρη.
Ούτε οι ίδιοι, βέβαια, φταίνε.
Φταίει το ότι δεν τους χάρισε ποτέ κανείς έναν ήλιο.
Έναν ολόδικό τους ήλιο.
Ν ανατέλλει, να δύει και πάλι ν ανατέλλει λαμπερός
μέσα τους.

Αλκυόνη Παπαδάκη -Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή 

Υ.Σ : Αφιερωμένο σε σένα που δεν θα το διαβάσεις ποτέ ,σε σένα που χαμογελάς αλλού τώρα ,σε σενα που κρατουσες στα χερια σου τον ηλιο μου και τον πεταξες