Μικρές Καθημερινές Ιστορίες

Το παρακάτω αφιερομένο στον εαυτό μου :

Μου λείπεις πολύ.Το καταλαβαίνω με το που στρυφογυρίζω τις νύχτες και δεν μ’αγγαλιάζει κάποιος σφιχτά για να μην φύγω.Και θυμάμαι όλα τα ωραία που μου’λεγες και τότε ησυχάζω για λίγο και κοιμάμαι. Μα να ξέρεις πως στον ύπνο μου ειμαστε πιο κοντά από ποτέ.Εκεί δεν υπάρχουν μίλια να μας χωρίζουν,βλέπεις. Το ένα παραμύθι διαδέχεται το άλλο ξεθωριάζωντας όλες τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε. Αυτές που μου δίνουν δύναμη να αντέχω μέχρι να ξανανταμώσουμε.Σ’αγαπώ και μου λείπεις να το ξερεις.

Γιαννης Πολίτης

Η δική μας νύχτα θα είναι διαφορετική από τις άλλες.
Θα είναι μοναδική.
Θα είναι με εμάς αγκαλιά σε μια ταράτσα να σχεδιάζουμε το μέλλον, να κάνουμε τρελά όνειρα, να συζητάμε για άκυρα πράγματα, να πειραζόμαστε, να λέμε αστεία και να γελάμε, να ακούμε μουσική κοιτάζοντας τον ουρανό, να κοιταζόμαστε και να χάνεται ο ένας στα μάτια του άλλου.

Η δική μας νύχτα δεν θα υπάρξει ποτέ.. η ίσως και να υπήρξε και να μην το καταλαβάμε

πηγη : http://www.tumblr.com

Έρωτας Τι να πει κανείς για αυτή την λέξη,τι να πει κανείς για το νόημα αυτής ;
Ποτέ δεν μπόρεσε κάποιος να δώσει έναν ξεκάθαρο ορισμό,ίσως φταίει το ότι κανείς ποτέ δεν θέλησε να χωρέσει τα συναισθήματα αυτά μέσα σε κάτι τόσο τυποποιημένο,ίσως πάλι ορισμός να μην δόθηκε ποτέ γιατί ο έρωτας είναι περίεργο πράγμα.

Ο έρωτας δεν ορίζεται ούτε περιγράφεται.
Δεν μπορείς να τον χωρέσεις σε λέξεις.
Δεν είναι καθημερινό φαινόμενο και θα ήταν ντροπή να προσπαθήσεις να του βάλεις “ταμπέλα”.
Ο έρωτας εκφράζεται μόνο με την ψυχή.
Οι ματιές,τα χαμόγελα,τα πειράγματα,οι αγκαλιές,τα φιλιά,τα κλάματα,οι ’“συγγνώμες”,όλα αυτά αποτελούν σημάδια του έρωτα,μα δεν φτάνουν για να περιγραφτεί απόλυτα.

Έρωτας λοιπόν.
Ας μείνει για πάντα έτσι,στον αέρα,σαν μια αφηρημένη έννοια.
Θα ήταν ντροπή να τον βάλουμε σε καλούπια,θα ήταν κρίμα να του θέσουμε όρια.
Ο έρωτας δεν έχει όρια ούτε και κανόνες.
Ο έρωτας είναι έρωτας και τίποτα δεν θα τον περιγράψει καλύτερα από αυτό.

Είχα καιρό να σε δω.
Μέρες, μήνες.. δε θυμάμαι.
Μέσα μου είχες κόψει όλα τα νήματα αγάπης που με ένωναν με το πρόσωπο σου.
Είχες ρημάξει το κήπο με τα λευκά τριαντάφυλλα που σου είχα πει ότι αγαπούσα.
Είχες από απροσεξία κάψει όλες τις φωτογραφίες μας
και είχες σπάσει εκείνον τον αγαπημένο μου δίσκο με τζαζ κομμάτια
που πέθαινα να χορεύω
-μαζί σου-
Δε απολογήθηκες ποτέ για τίποτα.
“Δεν το ήθελα,συνέβη”  μου ψιθύριζες μονάχα.
Ύστερα έφευγες και εμένα με έτρωγαν τα σωθικά μου.
Γιατί από όλες τις ψυχές πάντα τη δική σου αγκάλιαζα ..και ας μη το ήθελα.

πηγη  https://www.tumblr.com

Θυμάσαι που μιλούσαμε;

Θυμάσαι που γελούσαμε;

Που κλαίγαμε;

Πως με ‘χασες θυμάσαι;

Γιαννής Πολίτης

αφιερωμενο σε ενα ακόμα τέλος