Μικρές Καθημερινές Ιστορίες

»Και αφού μπόρεσες να μου το πεις και τότε , δε θα διστάσεις να μου το πεις και τώρα- τωρα που η δυστυχία υπήρξε η πιο αποδοτική μαθητεία μου κι έχω διδαχθεί να καταλαβαινω τί ήταν η καρδιά σου. Έχω λυγισει και έχω τσακίσει αλλά- ελπίζω- έχω γίνει καλύτερη πια. Ας είσαι μαζί μου τόσο διακριτικός και τόσο καλός όσο ήσουν κι ας μου πεις πως είμαστε φίλοι! ‘Είμαστε φίλοι’ πήρα το χέρι της στο δικό μου και απομακρυνθήκαμε από το ερειπωμένο μέρος κι όπως σηκωνότανε η πρωινή καταχνιά , χρόνια πριν, ετσι και τωρα , η βραδινή καταχνιά σηκωνότανε. Και σ’όλη την ανοικτή απέραντη έκταση που μου έδειχνε , δεν έβλεπα πια πουθενά σκια άλλου χωρισμού μας. »

για όλες εκείνες τις μεγάλες προσδοκίες μου ,που με άφησαν στον δρόμο ,για όλες εκεινες που με πούλησαν για λίγη φθηνη απολαύση ,για σενα που θα ζεις παντα μέσα μου

Τη ξέρω τη φυλή σας. Αποτελείται από πρόβατα

. Διοικείται από μειοψηφίες και σπάνια αν όχι ποτέ απ’τη πλειοψηφία.

Καταπνίγει τα συναισθήματα και τα πιστεύω της και ακολουθεί αυτούς τους λίγους που κάνουν το μεγαλύτερο θόρυβο

. Μερικές φορές οι λίγοι που κάνουν θόρυβο έχουν δίκιο, άλλες έχουν άδικο.

Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι οι πολλοί θα τους ακολουθήσουν.

” Ένα κορίτσι πέφτει σ’ένα πηγάδι. Ένα αγόρι περνά από εκεί, το βλέπει, πηδάει μες στο πηγάδι και σώζει το κορίτσι. Αυτό τον ευχαριστεί και τον ρωτά: Γιατί το έκανες αυτό; Το αγόρι λέει:Γιατί η ζωή μου δε θα’χε καμμιά αξία αν σ’έβλεπα να πεθαίνεις. Γιατί δεν υπάρχει καμμιά διαφορά ανάμεσα σε σένα και μένα. Γιατί κάθε φορά που πεθαίνει ένας από μας, πεθαίνουμε όλοι από λίγο ”

Τα πράγματα έχουν τη δική τους ζωή, φτάνει μόνο να ξυπνήσεις την ψυχή τους.

Αισθάνθηκε ξεχασμένος, όχι με την επανορθώσιμη λησμονιά της καρδιάς, αλλά με την σκληρή και αμετάκλητη λησμονιά του θανάτου.

Είχε πάει στον άλλο κόσμο, αλλά γύρισε γιατί δεν άντεξε την μοναξιά.

Έφτασε να υποκρίνεται με τόση αληθοφάνεια, ώστε κατέληξε να παρηγορείται με τα ίδια της τα ψέματα.

Στην πραγματικότητα δεν τον ενδιέφερε ο θάνατος, μόνο η ζωή, και γι’ αυτό το συναίσθημα που αισθάνθηκε , όταν απήγγειλαν την καταδίκη ( σε θάνατο), δεν ήταν φόβος αλλά νοσταλγία.

Το μυστικό για τα καλά γηρατειά δεν ήταν τίποτε άλλο από μια τίμια συμφωνία με τη μοναξιά.

Δεν πεθαίνει κανείς όταν πρέπει, αλλά όταν μπορεί.

Ο άλλος πόλεμος , ο αιματοκυλισμένος είκοσι χρόνια, δεν τους είχε στοιχίσει τόσο όσο ο διαβρωτικός πόλεμος των αιώνιων αναβολών.

Ο κόσμος θα’ χει γαμηθεί πέρα για πέρα τη μέρα που οι άνθρωποι θα ταξιδεύουν στην πρώτη θέση και η λογοτεχνία στο βαγόνι με τα εμπορεύματα.

Είχε φύγει μακριά της, προσπαθώντας να τη βγάλει από το μυαλό του, όχι μόνο με την απόσταση, αλλά και με μια απερίσκεπτη ορμή, που οι σύντροφοι του έπαιρναν για τόλμη. Αλλά όσο περισσότερο βούταγε την εικόνα της στη λάσπη του πολέμου τόσο περισσότερο ο πόλεμος έμοιαζε με την Αμαράντα. Έτσι, είχε βασανιστεί στην εξορία, ψάχνοντας να βρεί τρόπο να τη σκοτώσει με τον ίδιο το θάνατο του.

Έσκαψε τόσο βαθιά στα αισθήματα του και αναζητώντας το συμφέρον, συνάντησε τον έρωτα, γιατί προσπαθώντας να την κάνει να τον αγαπήσει, κατέληξε να την αγαπήσει αυτός.

Τη συνάντησε στην εικόνα που πλημμύριζε την ίδια την τρομερή του μοναξιά.

Μετά από τόσα χρόνια θάνατο, ήταν τόση η λαχτάρα για τους ζωντανούς, τόσο πιεστική η ανάγκη για συντροφιά, τόσο τρομακτική η προσέγγιση σ’ εκείνον τον άλλο θάνατο που υπάρχει μέσα στο θάνατο, που ο Προυδένσιο Αγκιλάρ είχε φτάσει ν’ αγαπήσει το χειρότερο εχθρό του.

Γράμμα στην κόρη μου

Πριν πεθάνω, κόρη μου, θα’ θελα να ‘μαι σίγουρος ότι σου έμαθα:

~ Να χαίρεσαι τον έρωτα

~ Να έχεις εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου

~ Να αντιμετωπίζεις τους φόβους σου

~ Να ενθουσιάζεσαι με τη ζωή

~ Να ζητάς βοήθεια όταν τη χρειάζεσαι

~ Να επιτρέπεις να σε παρηγορούν όταν πονάς

~ Να παίρνεις τις δικές σου αποφάσεις

~ Να υπερασπίζεσαι τις επιλογές σου.

~ Να είσαι φίλη του εαυτού σου

~ Να μη φοβάσαι μήπως γελοιοποιηθείς

~ Να ξέρεις πως αξίζεις να σ’ αγαπάνε

~ Να μιλάς στους άλλους τρυφερά

~ Να αγαπάς και να φροντίζεις το παιδάκι που έχεις μέσα σου

~ Να μην εξαρτάσαι από την επιδοκιμασία των άλλων

~ Να μην επωμίζεσαι τις ευθύνες όλων

~ Να μην κυνηγάς το χειροκρότημα αλλά τη δική σου ικανοποίηση από το γεγονός

~ Να δίνεις γιατί θέλεις, ποτέ γιατί νομίζεις πως είναι υποχρέωσή σου

~ Να δέχεσαι τους περιορισμούς και την αδυναμία σου χωρίς θυμό

~ Να μην επιβάλλεις τα κριτήριά σου ούτε να επιτρέπεις να σου επιβάλλουν οι άλλοι τα δικά τους

~ Να λες το ναι μονάχα όταν το θέλεις και να λες όχι χωρίς ενοχές

~ Να ρισκάρεις περισσότερο

~ Να δέχεσαι την αλλαγή και ν’ αναθεωρείς τις πεποιθήσεις σου

~ Να προσπαθείς να γιατρέψεις τις παλιές και τις πρόσφατες πληγές σου

~ Να φέρεσαι και να απαιτείς να σου φέρονται με σεβασμό

~ Να σχεδιάζεις το μέλλον αλλά να ζεις το παρόν

~ Να εμπιστεύεσαι τη διαίσθησή σου

~ Να καλλιεργείς σχέσεις υγιείς όπου ο ένας στηρίζει τον άλλο

~ Να κάνεις την κατανόηση και τη συγγνώμη προτεραιότητές σου

~ Να δέχεσαι τον εαυτό σου όπως είναι

~ Να μεγαλώνεις μαθαίνοντας από τις αποτυχίες σου

~ Να επιτρέπεις στον εαυτό σου να λύνεται στα γέλια μες στο δρόμο χωρίς ιδιαίτερο λόγο.

Είναι το υπέροχο γράμμα-παρακαταθήκη που έγραψε Χόρχε Μπουκάι στην κόρη του Κλαούντια όταν αυτή ήταν 18 χρόνων, σε περίπτωση που εκείνος πεθάνει. Το διάβασε ο ίδιος στην παρουσίαση του βιβλίου του «Να βλέπεις στον έρωτα», στο ξενοδοχείο «Athens Plaza» στην Αθήνα, το Δεκέμβριο του 2009.}

ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΚΕΤΗ ΠΑΝΟΥΡΓΙΑ, ΜΙΣΟΣ, ΒΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΜΕΣΟ ΑΝΘΡΩΠΟ που αρκεί για να προμηθεύσει οποιονδήποτε στρατό μια οποιαδήποτε μέρα, και οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του, και οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη, και οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη… EΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΚΥΡΥΤΤΟΥΝ ΘΕΟ, ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΘΕΟ. Εκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη. Εκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη. Προσοχή στους κήρυκες. Προσοχή στους γνώστες. Προσοχή σ’ εκείνους που όλο διαβάζουν βιβλία. Προσοχή σ’ εκείνους που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια, είτε είναι περήφανοι γι’ αυτήν. ΠΡΟΣΟΧΗ Σ’ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΒΙΑΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΕΠΑΙΝΕΣΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΕΠΑΙΝΟΥΣ ΓΙΑ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ. Προσοχή σ’ εκείνους που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν. Προσοχή σ’ εκείνους που αναζητούν τα πλήθη, γιατί είναι ένα τίποτα μόνοι τους. Προσοχή στο μέσο άντρα. Τη μέση γυναίκα. Προσοχή στην αγάπη τους, η αγάπη τους είναι μέτρια αναζητά το μέτριο. ΑΛΛΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΙΔΙΟΦΥΪΑ ΣΤΟ ΜΙΣΟΣ ΤΟΥΣ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΚΕΤΗ ΙΔΙΟΦΥΪΑ ΣΤΟ ΜΙΣΟΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΣΚΟΤΩΣΕΙ, να σκοτώσει τον καθένα. Δεν αντέχουν τη μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά. Θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε… Οτιδήποτε διαφοροποιείται απ’ τα δικά τους μέτρα. ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΤΕΧΝΗ, ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ, θα εκλάβουν την αποτυχία τους ως δημιουργών μόνο ως αποτυχία του κόσμου συνολικά. Ανίκανοι όπως είναι να αγαπήσουν πλήρως θα θεωρήσουν και τη δική σας αγάπη ελλειπή και θα σας μισήσουν γι’ αυτό και το μίσος τους θα είναι τέλειο. Όπως ένα αστραφτερό διαμάντι όπως ένα μαχαίρι, όπως ένα βουνό, όπως μια τίγρη, όπως το δηλητήριο…