Μικρές Καθημερινές Ιστορίες

Υπάρχουν άνθρωποι που γι’αυτούς κάνεις ότι περνάει από το χέρι σου για να τους κρατήσεις χαρούμενους. Καταπίνεις τα δικά σου αισθήματα και πνίγεσαι,το κάνεις όμως για να μη πνίξεις αυτούς.
Έτσι ήμουν μ’εσένα.
Δεν το άξιζες.
Άξιζες να σου μεταδώσω όλη τη δυστυχία μου,εφόσον εσύ μου τη προκαλούσες.
Δεν άξιζες τα δάκρυα μου.
Άξιζες να δεις τη χαρά μου,για να δεις ότι περνάω καλά και ας δεν σε έχω και ας μην μου ανήκεις.
Αξίζεις πολλά,όμως εγώ αξίζω περισσότερα.
Γι’αυτό το λόγο θα κάνω την έξοδο μου βουβή.
Ναι,το ξέρω δεν σε νοιάζει.Το ξέρω.
Μα τα λέω για να τ’ακούσω εγώ,όχι εσύ.
Ναι,πήρα το μάθημά μου,μην ανησυχείς.
θα σ’αφήσω.
θα σ’αφήσω στην ησυχία σου.
Όχι,μην ανησυχείς δεν θα σε ξανά απασχολήσω.
Θα μου λείψεις παρ’όλα αυτά.
Νομίζω πάντα θα μου λείπει ένα κομμάτι σου.
Όχι,μην ανησυχείς δεν θα γυρίσω πίσω.
Αποχωρώ.
θα μου λείψεις.

Έρωτας Τι να πει κανείς για αυτή την λέξη,τι να πει κανείς για το νόημα αυτής ;
Ποτέ δεν μπόρεσε κάποιος να δώσει έναν ξεκάθαρο ορισμό,ίσως φταίει το ότι κανείς ποτέ δεν θέλησε να χωρέσει τα συναισθήματα αυτά μέσα σε κάτι τόσο τυποποιημένο,ίσως πάλι ορισμός να μην δόθηκε ποτέ γιατί ο έρωτας είναι περίεργο πράγμα.

Ο έρωτας δεν ορίζεται ούτε περιγράφεται.
Δεν μπορείς να τον χωρέσεις σε λέξεις.
Δεν είναι καθημερινό φαινόμενο και θα ήταν ντροπή να προσπαθήσεις να του βάλεις “ταμπέλα”.
Ο έρωτας εκφράζεται μόνο με την ψυχή.
Οι ματιές,τα χαμόγελα,τα πειράγματα,οι αγκαλιές,τα φιλιά,τα κλάματα,οι ’“συγγνώμες”,όλα αυτά αποτελούν σημάδια του έρωτα,μα δεν φτάνουν για να περιγραφτεί απόλυτα.

Έρωτας λοιπόν.
Ας μείνει για πάντα έτσι,στον αέρα,σαν μια αφηρημένη έννοια.
Θα ήταν ντροπή να τον βάλουμε σε καλούπια,θα ήταν κρίμα να του θέσουμε όρια.
Ο έρωτας δεν έχει όρια ούτε και κανόνες.
Ο έρωτας είναι έρωτας και τίποτα δεν θα τον περιγράψει καλύτερα από αυτό.

Όπως τα ντοπαλά παιδιά που δείχνουν τον εαυτό τους σιγά σιγά και σε αναστατώνουν.

Όπως ένας παλιός φίλος που χάθηκε , ξαναμπαίνει στη ζωή σου και φέρνει φως.

Όπως ένας απλός περαστικός που σου χαμογελάει και σου φτιάχνει τη μέρα.

Όπως όταν παίρνεις κάποιον αγκαλιά μετά από καιρό και νιωθεις την καρδιά σου έτοιμη να σπάσει και πλημμυρίζεις με χαρά.

Όπως όταν κλαίει κάποιος και τον κάνεις να γελασει μετά απο ώρα και τελικά φωτίζει το πρόσωπο του και μένεις να τον χαζεύεις.

Όπως όταν χάνεις τις ελπίδες σου και ξαφνικά όλα καλυτερεύουν.

Όπως όταν είσαι στις μαύρες σου και κλείνεσαι στον εαυτό σου αλλά εμφανίζεται κάποιος που σε κάνει να θέλεις να τα βγάλεις από μεσα σου..

Ετσι και το φεγγάρι..