Μικρές Καθημερινές Ιστορίες

Ο καθένας έχει έναν μόνο τρόπο ν’ αγαπάει: τον δικό του.

Μπορώ να κάνω ένα σωρό πράγματα για να σου εκφράσω, να σου δείξω, να σου αποδείξω, να επιβεβαιώσω ή να υποστηρίξω ότι σ’ αγαπώ, όμως, μόνο ένα πράγμα μπορώ να κάνω με την αγάπη μου, κι αυτό είναι να Σ’ ΑΓΑΠΩ, να ασχολούμαι μαζί σου, να εκδηλώνω τα συναισθήματά μου όπως τα νιώθω. Και το πώς τα αισθάνομαι είναι ο δικός μου τρόπος να σ’ αγαπώ.

Μπορείς να το δεχτείς ή μπορείς να το απορρίψεις, μπορείς να καταλάβειςτ τι σημαίνει ή μπορείς να το αγνοήσεις παντελώς. Αυτός, όμως, είναι ο τρόπος μου να σ΄αγαπώ· δεν έχω άλλον.“Ο δρόμος της συνάντησης”

Φοβάμαι μη χάσω το θαύμα
των αγαλμάτινων ματιών σου και τη μελωδία
που μου αποθέτει τη νύχτα στο μάγουλο
το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου
Πονώ που είμαι σε τούτη την όχθη
κορμός δίχως κλαδιά μα πιότερο λυπάμαι
που δεν έχω τον ανθό, πόλφο ή πηλό
για το σκουλήκι του μαρτυρίου μου.
Αν είσαι εσύ ο κρυμμένος μου θησαυρός
αν είσαι εσύ ο σταυρός και ο υγρός μου πόνος,
αν είμαι το σκυλί της αρχοντιάς σου
μη με αφήσεις να χάσω ό,τι έχω κερδίσει
και στόλισε τα νερά του ποταμού σου
με φύλλα από το φρενοκρουσμένο μου φθινόπωρο.

Ένας άνθρωπος προχωράει απελπισμένος στην έρημο. Μόλις έχει πιει την τελευταία σταγόνα νερό από το παγούρι του. Ο ήλιος που καίει πάνω από το κεφάλι του και οι γύπες που τον περιτριγυρίζουν, προμηνύουν το επικείμενο τέλος του“Νερό!” φωνάζει. “Νερό! Λίγο νερό!“

Βλέπει από δεξιά να έρχεται προς το μέρος του ένας βεδουίνος πάνω σε μια καμήλα.

“Δόξα τω Θεώ!” λέει. “Νερό σε παρακαλώ…νερό!“

“Δεν μπορώ να σου δώσω νερό” του λέει ο βεδουίνος. “Είμαι έμπορος, και το νερό είναι απαραίτητο για να ταξιδεύει κανείς στην έρημο.“

“Πούλησέ μου λίγο νερό” τον εκλιπαρεί εκείνος. “Θα σε πληρώσω…“

“Αδύνατον “εφέντη”. Δεν πουλάω νερό, πουλάω γραβάτες.“

“Γραβάτες;;;;“

“Ναι, κοίτα τι ωραίες γραβάτες…Αυτές εδώ είναι ιταλικές και είναι προσφορά, οι τρεις δέκα δολάρια…Κι αυτές εδώ, από ινδικό μετάξι, αθάνατες…Κι αυτές εδώ…“

“Όχι…Όχι…Δεν θέλω γραβάτες, νερό θέλω…Φύγε! Φύγεεεε!“

Ο έμπορος συνεχίζει το δρόμο του, και ο διψασμένος εξερευνητής προχωράει σταθερά μέσα στην έρημο.

Σκαρφαλώνει σ’ ένα αμμόλοφο και βλέπει να έρχεται από αριστερά άλλος έμπορος.

Οπότε, τρέχει προς το μέρος του και του λέει: “Πούλησέ μου λίγο νερό, σε παρακαλώ…“

“Νερό δεν γίνεται” του απαντάει ο έμπορος, “έχω όμως να σου προσφέρω τις καλύτερες γραβάτες της Αραβίας…“

“Γραβάτες!!! Δεν θέλω γραβάτες! Θέλω νερό!” φωνάζει ο άνθρωπος απελπισμένος.

“Έχουμε προσφορά” επιμένει ό άλλος. “Αγοράζοντας δέκα γραβάτες, παίρνεις ακόμη μία δωρεάν…“

“Δεν θέλω γραβάτες..!!!“

“Μπορείς να πληρώσεις σε τρεις άτοκες δόσεις και με πιστωτική κάρτα. Έχεις πιστωτική κάρτα;“

Φωνάζοντας έξαλλος, ο διψασμένος συνεχίζει το δρόμο του προς το πουθενά.

Λίγες ώρες αργότερα κι ενώ σέρνεται πια, ο ταξιδιώτης σκαρφαλώνει σ΄έναν ψηλό αμμόλοφο κι από ΄κει ατενίζει τον ορίζοντα.

Δεν μπορεί να πιστέψει αυτό που βλέπουν τα μάτια του. Μπροστά, στα χίλια μέτρα, βλέπει καθαρά μια όαση. Μερικούς φοίνικες και μια απίστευτη βλάστηση γύρω από τη γαλάζια αντανάκλαση του νερού.

Ο άντρας τρέχει προς τα εκεί φοβούμενος μήπως είναι οφθαλμαπάτη. Δεν είναι όμως, η όαση είναι αληθινή.

Το μέρος φυλάσσεται. Το προστατεύει ένας φράκτης με μία μόνο είσοδο που τη φυλάει ένας φρουρός.

“Σας παρακαλώ, αφήστε με να περάσω. Χρειάζομαι νερό…νερό. Σας παρακαλώ…“

“Αδύνατον, κύριε. Απαγορεύεται αυστηρά η είσοδος χωρίς γραβάτα.“

Στην καθημερινή μας ζωή αποφασίζουμε σχεδόν για καθετί που κάνουμε και καθετί που σταματάμε να κάνουμε. Η συμμετοχή στη ζωή μας είναι όχι μόνο εφικτή, αλλά και αναπόφευκτη. Είμαστε αναγκαστικά συνένοχοι για όλα όσα μας συμβαίνουν, γιατί με τον άλφα ή βήτα τρόπο έχουμε επιλέξει να μας συμβούν.

“Ε, καλά…εγώ όμως πρέπει κάθε μέρα να πάω στη δουλειά…. δεν μπορώ να κάνω τίποτε γι’ αυτό…ακόμη κι αν δεν θέλω και δεν το επιλέγω, πάλι πρέπει να πάω. Δεν μπορώ να δώσω στον εαυτό μου την άδεια να μην πάω αύριο στη δουλειά.”

Αν είμαι διατεθειμένος να πληρώσω το τίμημα, μπορώ. Είτε το ξέρεις προκαταβολικά είτε όχι, πάντα υπάρχει ένα τίμημα που πρέπει να πληρώσεις.

“Α, έτσι…Αν όμως πληρώσω το τίμημα, αύριο τα παιδιά μου δεν θα έχουν να φάνε.”

Ωραία, αυτό θα είναι το τίμημα. Οπότε, επιλέγω να πάω στη δουλειά. Και επιλέγω να συνεχίσω να δουλεύω, να κρατήσω τη δουλειά μου. Επιλέγω να μπορώ να θρέψω τα παιδιά μου. Και μου φαίνεται σωστό που κάνω αυτή την επιλογή. Όμως, εγώ το επιλέγω, έτσι;

Εγώ είμαι αυτός που αποφασίζει. Σύμφωνα με τις αρχές μου, είναι πιο σημαντικό να μπορώ να θρέψω τα παιδιά μου από το να ικανοποιήσω την επιθυμία μου να χουζουρεύω μέχρι αργά στο κρεβάτι. Αυτό μου φαίνεται σωστό. Είναι δική μου απόφαση. Και ακριβώς επειδή είναι δική μου απόφαση, έχει αξία.

Ένας από τους όρους της αυτοεξάρτησης, είναι ότι μέσω της άδειας που έχω δώσει στον εαυτό μου να είμαι αυθεντικός, συνειδητοποιώ αυτομάτως ότι μου αξίζει οποιαδήποτε ανταμοιβή παρουσιάζεται, για τις σωστές αποφάσεις που παίρνω. Γιατί, ότι έκανα δεν ήταν υποχρέωσή μου, αλλά δική μου απόφαση. Μπορούσα να πάρω αυτήν ή την άλλη απόφαση, συνεπώς, μου ανήκει ο έπαινος για την επιτυχία.

Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να φτιάχνει στέκια και καταφύγια για την ψυχή μου. Κι εκεί που είναι όλα έτοιμα κι έχω αρχίσει να βολεύομαι, εκεί που είναι τα πάντα τακτοποιημένα και κάθομαι λίγο να ξεκουραστώ και να κάμω τσιγαράκι, μπαίνει ο διάολος μέσα μου και μου την ανάβει.

-Τι ‘ναι τούτα δω τα σκιάχτρα; μου λέει. Δεν είναι για σένα η λούφα, κορίτσι μου. Πάλι πλαστογραφίες κάνεις;

Και βροντάω τότε ένα ασιχτίρ και τα κάνω όλα κεραμιδαριό.

Ύστερα κάθομαι σταυροπόδι και γλείφω τις πληγές μου σαν το σκυλί. Δεν πειράζει, λέω. Πάμε γι’ άλλα.

Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα.

Πάντοτε σε περίμενα.

Αλήθεια εκείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας, αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό, αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω πόσο σου πήγαιναν.

Α, θάθελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα γόνατα που σε γέννησαν για μένα να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμά σου, να κρύψω σαν φυλακτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ’ το σεντόνι που κοιμήθηκες.

Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ’ έχει δει γυμνή πριν από μένα, να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία.

Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα, εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

τίποτα !

Και βράδιασε….

και δεν ήρθε…

κι έγειρε η νύχτα στο ποτήρι με τα ροζ τριαντάφυλλα.

και μαράθηκε

έκανε τόση παγωνιά κείνο το βράδυ ..Και κρύωναν πολύ τα όνειρα ,Κρύωναν και ζάρωναν στις γωνιές τις κάμαρας σαν τα σκουλήκια .

Αλκυόνη Παπαδάκη

Το χρώμα του φεγγαριού

Εγώ ό,τι νιώθω, ό,τι σκέφτομαι, ό,τι συναντώ, το ζουλάω άθελά μου,

το γρατζουνάω, το σφίγγω περισσότερο απ΄ ό,τι χρειάζεται,

περισσότερο απ΄ ό,τι πρέπει.

Καμιά φορά και χωρίς να το επιθυμώ, το εγκαταλείπω ή το πετάω.

Ακόμα κι αν είναι το καλύτερο.

Ακόμα κι αν το αγαπάω.

Ακόμα κι ας μην άξιζε να το αγαπήσω… ή ακόμα κι ας μην άξιζα εγώ να αγαπηθώ…

Αλκυόνη Παπαδάκη.

O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ’ αυτά που δεν έχεις αλλά απ’ αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις.

Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο.

Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη.

Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει.

Γεμίζουμε μονάχα απ’ την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται.

Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι’ αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο.

Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας.

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι σὲ ὅλα ἀχόρταγος. Θέλει νὰ ἀπολαύσει πολλά, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ τὰ προφτάσει ὅλα. Καὶ γι᾿ αὐτὸ βασανίζεται. Ὅποιος ὅμως, φτάσει σὲ μία κατάσταση, ποὺ νὰ εὐχαριστιέται μὲ τὰ λίγα, καὶ νὰ μὴ θέλει πολλὰ ἔστω καὶ κι ἂν μπορεῖ νὰ τὰ ἀποκτήσει, ἐκεῖνος λοιπὸν εἶναι εὐτυχισμένος. Οἱ ἄνθρωποι δὲν βρίσκουν πουθενὰ εὐτυχία, γιατὶ ἐπιχειροῦν νὰ ζήσουν χωρὶς τὸν ἑαυτό τους. Ἀλλὰ ὅποιος χάσει τὸν ἑαυτό του, ἔχει χάσει τὴν εὐτυχία. Εὐτυχία δὲν εἶναι τὸ ζάλισμα, ποὺ δίνουν οἱ πολυμέριμνες ἡδονὲς καὶ ἀπολαύσεις, ἀλλὰ ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς καὶ ἡ σιωπηλὴ ἀγαλλίαση τῆς καρδιᾶς.

Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας…. Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει…

Αν στην προβλήτα μας περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα, όλοι αυτοί που αγαπήσαμε… Αν τόσες φορές , παρασυρμένοι από το τραγούδι των σειρήνων, δεν είχαμε χάσει τη ρότα μας… Αν δεν είχαμε κρυφτεί λαθραία σε λάθος όνειρα…

Αχ, αυτή η λάθος εκτίμηση… Ο υπερβάλλων ζήλος…Η περιττή γεναιοδωρία! Αν είχαμε υψώσει έναν τοίχο για να προστατέψουμε τη ζωή μας…Ένα ανάχωμα έστω. Μια ξερολιθιά. Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση…

Πόσος χαμένος χρόνος ,αλήθεια! Αν δεν χαμογελούσαμε, με κείνο το ηλίθιο χαμόγελο, σ’αυτόν που ερχόταν καταπάνω μας μ’ενα σουγιά… Λέγαμε αποκλείεται! Άλλη θα είναι η πρόθεσή του. Αν δεν δίναμε ραντεβού με την ψυχή μας , πέρα από τα όριά της…

Αν δεν κάναμε τον κλόουν, με στόχο να διασκεδάσει η ομήγυρις και να ξεχάσει τον καημό της… Αν όλος ο κόσμος ήταν ένα κουκούλι που θα μας προστάτευε και μέσα εκεί, με όλη μας την άνεση, θα γινόμασταν από σκουλήκια πεταλούδες…

Αν…Αν… Αν ήταν όλα… αλλιώς!

Ένας τύπος μπαίνει σ΄ ένα μπαρ, κάθεται στη μπάρα και ζητάει πέντε ποτήρια ουίσκι.
«Όλα μαζί;» ρωτάει ο σερβιτόρος.
» Ναι, και τα πέντε» απαντά ο πελάτης, «σκέτα, χωρίς πάγο»
Τον σερβίρει , και ο πελάτης τα πίνει μονορούφι.
«Σερβιτόρε» λέει. «Τώρα, βάλε μου τέσσερα ποτήρια ουίσκι, χωρίς πάγο»
Ενώ αυτός τα σερβίρει, αρχίζει να βλέπει ότι ο πελάτης έχει αποκτήσει ένα χαζό χαμόγελο. Αφού πιεί συνεχόμενα και τα τέσσερα ποτήρια, προσπαθεί να σηκωθεί όρθιος, και καθώς αρπάζεται από τη μπάρα αναφωνεί¨» Αγόρι! Φέρε μου άλλα τρία ποτήρια ουίσκι» . Γελάει λίγο και προσθέτει :»Χωρίς πάγο».
Ο σερβιτόρος υπακούει και ο πελάτης τα ξαναπίνει γρήγορα. Τώρα δεν είναι χαζό μόνο το χαμόγελο αλλά και το βλέμμα. «Φίλε!» λέει τώρα με δυνατή φωνή, «»βάλε μου δύο ποτήρια από το ίδιο»
Το κατεβάζει και φωνάζει για γι΄άλλη μια φορά στον σερβιτόρο » Aδελφέ! Είσαι σαν αδελφός για μένα…» Γελάει με λόξυγκα και προσθέτει: «Βάλε μου άλλο ένα ποτήρι ουίσκι, χωρίς πάγο. Αλλά μόνο ένα, έτσι; Μονάχα ένα…»
Ο μπάρμαν τον σερβίρει. Ο τύπος κατεβάζει το ποτήρι και με μία μόνη γουλιά και, εξ αιτίας μιας ακαταμάχητης ζαλάδας, πέφτει στο πάτωμα εντελώς και οριστικά μεθυσμένος.
Από εκεί κάτω, λέει στο σερβιτόρο: «O γιατρός δε θέλει να με πιστέψει, αλλά εσύ είσαι μάρτυρας:»Όσο λιγότερο πίνω, τόσο χειρότερα γίνομαι!!!»

Απο το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ»

»Και αφού μπόρεσες να μου το πεις και τότε , δε θα διστάσεις να μου το πεις και τώρα- τωρα που η δυστυχία υπήρξε η πιο αποδοτική μαθητεία μου κι έχω διδαχθεί να καταλαβαινω τί ήταν η καρδιά σου. Έχω λυγισει και έχω τσακίσει αλλά- ελπίζω- έχω γίνει καλύτερη πια. Ας είσαι μαζί μου τόσο διακριτικός και τόσο καλός όσο ήσουν κι ας μου πεις πως είμαστε φίλοι! ‘Είμαστε φίλοι’ πήρα το χέρι της στο δικό μου και απομακρυνθήκαμε από το ερειπωμένο μέρος κι όπως σηκωνότανε η πρωινή καταχνιά , χρόνια πριν, ετσι και τωρα , η βραδινή καταχνιά σηκωνότανε. Και σ’όλη την ανοικτή απέραντη έκταση που μου έδειχνε , δεν έβλεπα πια πουθενά σκια άλλου χωρισμού μας. »

για όλες εκείνες τις μεγάλες προσδοκίες μου ,που με άφησαν στον δρόμο ,για όλες εκεινες που με πούλησαν για λίγη φθηνη απολαύση ,για σενα που θα ζεις παντα μέσα μου

Τη ξέρω τη φυλή σας. Αποτελείται από πρόβατα

. Διοικείται από μειοψηφίες και σπάνια αν όχι ποτέ απ’τη πλειοψηφία.

Καταπνίγει τα συναισθήματα και τα πιστεύω της και ακολουθεί αυτούς τους λίγους που κάνουν το μεγαλύτερο θόρυβο

. Μερικές φορές οι λίγοι που κάνουν θόρυβο έχουν δίκιο, άλλες έχουν άδικο.

Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι οι πολλοί θα τους ακολουθήσουν.

«Πώς μας αρπάζουν καμμιά φορά, έτσι στα ξαφνικά, την ίδια μας τη ζωή από τα χέρια, και την κάνουν ό,τι θέλουν ; Κι εμείς, ανήμποροι ν’αντιδράσουμε, απλά τους κοιτάζουμε. Μπερδεμένοι κι αναποφάσιστοι. Γιατί τα έχουμε χαμένα. Ξέρουμε, νιώθουμε πως πρέπει να παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις, να εναντιωθούμε σε αυτό που έρχεται καταπάνω μας. Κι όμως προχωράμε προς τον γκρεμό που περιμένει να μας καταπιεί. Αθώοι κι άβουλοι…»

Ρένα Ρώσση Ζαϊρη «Άρωμα βανίλιας”

Τους ανθρώπους δεν πρέπει να τους κρίνουμε, ούτε να τους κατηγορούμε αν δεν ξέρουμε κάθε λεπτομέρεια που αφορά τη ζωή τους. Είναι τελικά τόσο εύκολο να κατηγορείς τα λάθη των άλλων. Και τόσο δύσκολο να νιώθεις τα δικά σου.

Ρένα Ρώσση Ζαϊρη (Άρωμα βανίλιας).

Να ξερεις μωρο μου, πως οταν οι ανθρωποι πονανε,

βγαζουν τον κακο τους εαυτο.

Γιατι νιωθουν πληγωμενοι,

γιατι κανενας δεν τους σκεπασε με της φτερουγες του,

γιατι κανενας δεν τους αγαπησε ποτε.

Ολη αυτη την εληψει της αγαπης την μετατρεπουν σε μισος.

Αγαπη ειναι και το μισος, παιδι μου.

Μαυρη καταμαυρη πονεμενη αγαπη που χρειαζεται γιατρια….

 Ρενας Ρωσση-Ζαΐρη

Αρωμα βανιλιας