Μικρές Καθημερινές Ιστορίες

Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να φτιάχνει στέκια και καταφύγια για την ψυχή μου. Κι εκεί που είναι όλα έτοιμα κι έχω αρχίσει να βολεύομαι, εκεί που είναι τα πάντα τακτοποιημένα και κάθομαι λίγο να ξεκουραστώ και να κάμω τσιγαράκι, μπαίνει ο διάολος μέσα μου και μου την ανάβει.

-Τι ‘ναι τούτα δω τα σκιάχτρα; μου λέει. Δεν είναι για σένα η λούφα, κορίτσι μου. Πάλι πλαστογραφίες κάνεις;

Και βροντάω τότε ένα ασιχτίρ και τα κάνω όλα κεραμιδαριό.

Ύστερα κάθομαι σταυροπόδι και γλείφω τις πληγές μου σαν το σκυλί. Δεν πειράζει, λέω. Πάμε γι’ άλλα.

τίποτα !

Και βράδιασε….

και δεν ήρθε…

κι έγειρε η νύχτα στο ποτήρι με τα ροζ τριαντάφυλλα.

και μαράθηκε

έκανε τόση παγωνιά κείνο το βράδυ ..Και κρύωναν πολύ τα όνειρα ,Κρύωναν και ζάρωναν στις γωνιές τις κάμαρας σαν τα σκουλήκια .

Αλκυόνη Παπαδάκη

Το χρώμα του φεγγαριού

Εγώ ό,τι νιώθω, ό,τι σκέφτομαι, ό,τι συναντώ, το ζουλάω άθελά μου,

το γρατζουνάω, το σφίγγω περισσότερο απ΄ ό,τι χρειάζεται,

περισσότερο απ΄ ό,τι πρέπει.

Καμιά φορά και χωρίς να το επιθυμώ, το εγκαταλείπω ή το πετάω.

Ακόμα κι αν είναι το καλύτερο.

Ακόμα κι αν το αγαπάω.

Ακόμα κι ας μην άξιζε να το αγαπήσω… ή ακόμα κι ας μην άξιζα εγώ να αγαπηθώ…

Αλκυόνη Παπαδάκη.

Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας…. Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει…

Αν στην προβλήτα μας περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα, όλοι αυτοί που αγαπήσαμε… Αν τόσες φορές , παρασυρμένοι από το τραγούδι των σειρήνων, δεν είχαμε χάσει τη ρότα μας… Αν δεν είχαμε κρυφτεί λαθραία σε λάθος όνειρα…

Αχ, αυτή η λάθος εκτίμηση… Ο υπερβάλλων ζήλος…Η περιττή γεναιοδωρία! Αν είχαμε υψώσει έναν τοίχο για να προστατέψουμε τη ζωή μας…Ένα ανάχωμα έστω. Μια ξερολιθιά. Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση…

Πόσος χαμένος χρόνος ,αλήθεια! Αν δεν χαμογελούσαμε, με κείνο το ηλίθιο χαμόγελο, σ’αυτόν που ερχόταν καταπάνω μας μ’ενα σουγιά… Λέγαμε αποκλείεται! Άλλη θα είναι η πρόθεσή του. Αν δεν δίναμε ραντεβού με την ψυχή μας , πέρα από τα όριά της…

Αν δεν κάναμε τον κλόουν, με στόχο να διασκεδάσει η ομήγυρις και να ξεχάσει τον καημό της… Αν όλος ο κόσμος ήταν ένα κουκούλι που θα μας προστάτευε και μέσα εκεί, με όλη μας την άνεση, θα γινόμασταν από σκουλήκια πεταλούδες…

Αν…Αν… Αν ήταν όλα… αλλιώς!

Το παρακάτω απόσπασμα είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα μου 

Αυτή τη φορά το αφιερώνω στους ΨΕΥΤΙΚΟΥΣ φίλους και σε έναν άνθρωπο που κατάφερε να σπάσει τους τοίχους και να περάσει στο μυαλό μου και τελικά να αφήσει μια τρύπα και να φύγει μακριά …λέγοντας μόνο ,όσο σε μισώ άλλο τόσο μου λείπεις …μακάρι να ήσουν εδώ

Είναι κάτι νύχτες, που τ’ αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.

Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.

Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά.

Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.

Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα,

να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη,ούτ’ ένα λουλουδάκι. Ούτ’ ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.

Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.«Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;»

Σου λέει μ’ όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.

Είν’ αυτές οι νύχτες, που τ’ άστρα κατεβαίνουν χαμηλά.

Που λιώνει το φεγγάρι. Που όλα σιγοτραγουδούν.

Είν’ αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς.

Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα.

Από το βιβλίο «Στον ίσκιο των πουλιών»

http://www.scribd.com/

Είναι γεγονός πως κάποιοι άνθρωποι δεν μπόρεσαν
ποτέ ν απλώσουν τα «ρούχα» τους στον ήλιο, να τα στεγνώσουν.
Πάντα βρεγμένα τα φορούν.
Δεν είναι η ζωή που φταίει γι αυτό, κι ας της ρίχνουν
όλα τα βάρη.
Ούτε οι ίδιοι, βέβαια, φταίνε.
Φταίει το ότι δεν τους χάρισε ποτέ κανείς έναν ήλιο.
Έναν ολόδικό τους ήλιο.
Ν ανατέλλει, να δύει και πάλι ν ανατέλλει λαμπερός
μέσα τους.

Αλκυόνη Παπαδάκη -Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή 

Υ.Σ : Αφιερωμένο σε σένα που δεν θα το διαβάσεις ποτέ ,σε σένα που χαμογελάς αλλού τώρα ,σε σενα που κρατουσες στα χερια σου τον ηλιο μου και τον πεταξες