«Ξέρω πως ο έρωτας είναι σαν τα φράγματα .Αν αφεθεί μια χαραμάδα απ’όπου μπορεί να διαφύγει μια κλωστή νερό ,σιγά σιγά διαβρώνονται τα τοιχώματα και φτάνει στιγμή που η δύναμη του ρεύματος είναι ανεξέλεγκτη. Αν καταρρεύσουν τα τοιχώματα ο έρωτας τα κατακλύζει όλα δε μπορείς πια να αναρωτιέσαι τι είναι και τι δεν είναι δυνατό, αν μπορείς ή όχι να κρατήσεις πλάι σου το αγαπημένο πλάσμα … Το ν’αγαπάς σημαίνει πως έχεις χάσει τον έλεγχο»
«Η αγάπη είναι πάντα καινούρια. Δεν έχει σημασία αν αγαπάς μια, δυο, τρεις, δέκα φορές στη ζωή σου- βρίσκεσαι πάντα μπροστά σε μια άγνωστη κατάσταση. Η αγάπη μπορεί να μας οδηγήσει στην κόλαση ή στον παράδεισο, αλλά μας οδηγεί κάπου. Πρέπει να τη δεχόμαστε, γιατί τρέφεται από την ύπαρξή μας. Αν την αποφεύγουμε, πεθαίνουμε από πείνα, ενώ έχουμε κάτω από τα μάτια μας κλαδιά φορτωμένα από τους καρπούς του δέντρου της ζωής χωρίς να τολμάμε ν’ απλώσουμε το χέρι να τα μαζέψουμε. Πρέπει να πάμε ν’ αναζητήσουμε την αγάπη όπου κι αν βρίσκεται, έστω κι αν αυτό σημαίνει ώρες, βδομάδες απογοήτευσης και λύπης. Γιατί, από τη στιγμή που θα κινήσουμε προς αναζήτηση της αγάπης, θα ξεκινήσει κι αυτή να μας συναντήσει.
Και θα μας σώσει.»
Από το βιβλίο του Paulo Coelho «Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα και έκλαψα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου