Μικρές Καθημερινές Ιστορίες

Ο καθένας έχει έναν μόνο τρόπο ν’ αγαπάει: τον δικό του.

Μπορώ να κάνω ένα σωρό πράγματα για να σου εκφράσω, να σου δείξω, να σου αποδείξω, να επιβεβαιώσω ή να υποστηρίξω ότι σ’ αγαπώ, όμως, μόνο ένα πράγμα μπορώ να κάνω με την αγάπη μου, κι αυτό είναι να Σ’ ΑΓΑΠΩ, να ασχολούμαι μαζί σου, να εκδηλώνω τα συναισθήματά μου όπως τα νιώθω. Και το πώς τα αισθάνομαι είναι ο δικός μου τρόπος να σ’ αγαπώ.

Μπορείς να το δεχτείς ή μπορείς να το απορρίψεις, μπορείς να καταλάβειςτ τι σημαίνει ή μπορείς να το αγνοήσεις παντελώς. Αυτός, όμως, είναι ο τρόπος μου να σ΄αγαπώ· δεν έχω άλλον.“Ο δρόμος της συνάντησης”

Εγώ ό,τι νιώθω, ό,τι σκέφτομαι, ό,τι συναντώ, το ζουλάω άθελά μου,

το γρατζουνάω, το σφίγγω περισσότερο απ΄ ό,τι χρειάζεται,

περισσότερο απ΄ ό,τι πρέπει.

Καμιά φορά και χωρίς να το επιθυμώ, το εγκαταλείπω ή το πετάω.

Ακόμα κι αν είναι το καλύτερο.

Ακόμα κι αν το αγαπάω.

Ακόμα κι ας μην άξιζε να το αγαπήσω… ή ακόμα κι ας μην άξιζα εγώ να αγαπηθώ…

Αλκυόνη Παπαδάκη.

Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας…. Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει…

Αν στην προβλήτα μας περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα, όλοι αυτοί που αγαπήσαμε… Αν τόσες φορές , παρασυρμένοι από το τραγούδι των σειρήνων, δεν είχαμε χάσει τη ρότα μας… Αν δεν είχαμε κρυφτεί λαθραία σε λάθος όνειρα…

Αχ, αυτή η λάθος εκτίμηση… Ο υπερβάλλων ζήλος…Η περιττή γεναιοδωρία! Αν είχαμε υψώσει έναν τοίχο για να προστατέψουμε τη ζωή μας…Ένα ανάχωμα έστω. Μια ξερολιθιά. Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση…

Πόσος χαμένος χρόνος ,αλήθεια! Αν δεν χαμογελούσαμε, με κείνο το ηλίθιο χαμόγελο, σ’αυτόν που ερχόταν καταπάνω μας μ’ενα σουγιά… Λέγαμε αποκλείεται! Άλλη θα είναι η πρόθεσή του. Αν δεν δίναμε ραντεβού με την ψυχή μας , πέρα από τα όριά της…

Αν δεν κάναμε τον κλόουν, με στόχο να διασκεδάσει η ομήγυρις και να ξεχάσει τον καημό της… Αν όλος ο κόσμος ήταν ένα κουκούλι που θα μας προστάτευε και μέσα εκεί, με όλη μας την άνεση, θα γινόμασταν από σκουλήκια πεταλούδες…

Αν…Αν… Αν ήταν όλα… αλλιώς!

Το παρακάτω αφιερομένο στον εαυτό μου :

Μου λείπεις πολύ.Το καταλαβαίνω με το που στρυφογυρίζω τις νύχτες και δεν μ’αγγαλιάζει κάποιος σφιχτά για να μην φύγω.Και θυμάμαι όλα τα ωραία που μου’λεγες και τότε ησυχάζω για λίγο και κοιμάμαι. Μα να ξέρεις πως στον ύπνο μου ειμαστε πιο κοντά από ποτέ.Εκεί δεν υπάρχουν μίλια να μας χωρίζουν,βλέπεις. Το ένα παραμύθι διαδέχεται το άλλο ξεθωριάζωντας όλες τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε. Αυτές που μου δίνουν δύναμη να αντέχω μέχρι να ξανανταμώσουμε.Σ’αγαπώ και μου λείπεις να το ξερεις.

Γιαννης Πολίτης

Του Βαλάντη Γαούτση

Όταν το άρωμα του νυχτολούλουδου υπερισχύει
εκείνο του καπνού σου, ενόσω εσύ σε μια βεράντα
παλεύεις να καλύψεις έτσι τη μυρωδιά τής μοναξιάς σου,
τότε να ξέρεις πως, κάπου:
ένα Όνειρο, ροκανίζει τα δεσμά του,
αποφασισμένο να γίνει πραγματικότητα.

Ειλικρινά, δεν ξέρω τί έχει να ζηλέψει κάθε Όνειρο απ΄την πραγματικότητα,
και θέλει να γίνει σαν και δαύτην.
Τόσος ζήλος πια για να μισηθείς;
Τα πάντα κι οι πάντες επιδιώκουν την εκθείαση και τη συμπάθεια,
και τα Όνειρα θα λέμε πως επιδιώκουν την καταστροφή τους;
Θέλω να πιστέψω, πως σχεδιάζουν κάτι.
Αλλιώς, ποια η ουσία να μοιάσεις στον εχθρό σου;
Δέχομαι με κλειστά τα μάτια να γίνω μέρος τού σχεδίου τους.
Άλλωστε, μια κρυφή περιέργεια για το
πώς είναι να είσαι πραγματικότητα, πάντα την είχα.

– Πολλοί πασχίζουν να κάνουν τα Όνειρα τους πραγματικότητα.
Εγώ αυτό το θεωρώ ωμή βία. –

Κάποτε, άκουσα για ένα Όνειρο που πραγματοποιήθηκε.

Ήταν μια καλοκαιρινή νύχτα, τότε, όταν πραγματοποιήθηκε.
Την επομένη, μύριζε ο κόσμος νυχτολούλουδα.
Φύτρωσαν στον τάφο του και τον κάλυψαν ως απάνω.
Μόνο λίγα πέταλα απ΄τη βερβένα του Ελύτη,
ξεπετάγονταν για να σχηματίσουν το όνομα και την ημερομηνία
του χαμού εκείνου του Ονείρου.
Και ΄κείνο το κορίτσι απ΄τη βερβένα του Ελύτη πάλι, το μόλις κομμένο,
πέρναγε κάθε πρωί για να ποτίσει το μνήμα.
Ένας κύριος καθώς περνούσε,ρώτησε τ΄όνομά της,
κι εκείνη φοβισμένη, ενώ απομακρυνόταν, του αποκρίθηκε:
« Η πραγματικότητα μ΄ανάγκασε! »

Ο κύριος κοντοστάθηκε μπροστά στο μνήμα,
κι έκανε τα άνθη να δακρύσουν.
Αποφάσισα να ζυγώσω κι εγώ στο σημείο,
για να δω πιο καθαρά το γεγονός.
Τον παρατηρούσα, όσο εκείνος θλιμμένος κοίταζε το μνήμα.
Φορούσε ένα μπλε σακάκι.
Άοσμη, μα ενδιαφέρουσα προσωπικότητα.
Τον χτύπησα απαλά στον ώμο.
Με κοίταξε, και τον ρώτησα τ΄ όνομά του. Μου απάντησε:
– «Μη Με Λησμόνει».

(Που να ΄ξερα κι εγώ, ποιον είχα μπροστά μου.)
Σα να μ΄αναγνώρισε, εκνευρισμένος, έστριψε να φύγει.
Προσπάθησα επίμονα να τον κρατήσω,
να τον ρωτήσω γιατί αυτή η συμπεριφορά,
κι εκείνος, όλο ξέφευγε νευρικά απ΄τα χέρια μου,
σπρώχνοντάς με μακριά του.

Επέμεινα, και χάνοντας την ψυχραιμία μου,
του φώναξα ζητώντας του το λόγο για όλα αυτά.
Τί γύρευε μπροστά στο μνήμα τού Ονείρου θλιμμένος,
γιατί το κορίτσι έτρεξε φοβισμένο φωνάζοντας
«η πραγματικότητα μ΄ανάγκασε!»,
μα κυρίως, γιατί είναι εκνευρισμένος μαζί μου,
και γιατί τέλος πάντων δε μου μιλά.

Μ΄ έσπρωξε ξανά μακριά του, μα το λόγο, μου τον είπε…
– « Δε μιλώ σε υποκριτές και δη δολοφόνους. »

Υπάρχουν άνθρωποι που γι’αυτούς κάνεις ότι περνάει από το χέρι σου για να τους κρατήσεις χαρούμενους. Καταπίνεις τα δικά σου αισθήματα και πνίγεσαι,το κάνεις όμως για να μη πνίξεις αυτούς.
Έτσι ήμουν μ’εσένα.
Δεν το άξιζες.
Άξιζες να σου μεταδώσω όλη τη δυστυχία μου,εφόσον εσύ μου τη προκαλούσες.
Δεν άξιζες τα δάκρυα μου.
Άξιζες να δεις τη χαρά μου,για να δεις ότι περνάω καλά και ας δεν σε έχω και ας μην μου ανήκεις.
Αξίζεις πολλά,όμως εγώ αξίζω περισσότερα.
Γι’αυτό το λόγο θα κάνω την έξοδο μου βουβή.
Ναι,το ξέρω δεν σε νοιάζει.Το ξέρω.
Μα τα λέω για να τ’ακούσω εγώ,όχι εσύ.
Ναι,πήρα το μάθημά μου,μην ανησυχείς.
θα σ’αφήσω.
θα σ’αφήσω στην ησυχία σου.
Όχι,μην ανησυχείς δεν θα σε ξανά απασχολήσω.
Θα μου λείψεις παρ’όλα αυτά.
Νομίζω πάντα θα μου λείπει ένα κομμάτι σου.
Όχι,μην ανησυχείς δεν θα γυρίσω πίσω.
Αποχωρώ.
θα μου λείψεις.

Στα βλέφαρά της τσουλιθράρανε
ως παιδάκια πρώτα, μιας νοσταλγιάς τ΄αλμυροδακρύγια.
Άλλοι τα νόμισαν τής κούρασης-με κάκοσμα τα χνώτα-
κι άλλοι πως ήταν τα γνωστά, τα της μοναξιάς βαρίδια.
Σαν πέφτανε στο πρόσωπο, άκουγες την πρώτη νότα:
Θλιβερόχαρα διασχίζαν τα μαγούλια της, σαν κοφτερά λεπίδια.

Όπως έκλεινε τα ματιά της
σφιχτά από τον πόνο, μ΄αλάργευ΄ ένα βλεφάρων της μελτέμι.
Ενώ καθόταν ήσυχη στα γονάτια της και μ΄έπαιρνε γι΄αδερφοκτόνο,
με κοίταζ΄ όπως θωρώ ΄γω τη ζωή,που μια σ΄τα φέρνει,μια σ΄τα παίρνει.
Με πήρε δια της θλίψης το φονιά,σα να ΄κρυβα για ΄κείνηνε το φθόνο,
την πεθυμιά να δείχνω αιτιά, όταν με δάκρυα τον τάφο της θα ραίνει.

Θυμάμαι τα μεγάλων΄ από ρυάκια
σε ποτάμια καημών, σ΄αστραφτερές Μαϊού θαλάσσες.
Σαν έπεφτε του ήλιου πάνω φως, σα Γεφύρια Στεναγμών
εμοιάζαν τα ουράνια τόξα στις μαύρες της κυκλιές, γιομάτες
χρώματα, διαμαντόλαμπαν στη θλίψη τους και στων καιρών
την άρνηση να λουζόμαστε σε νοσταλγόμορφους δακρύων καταρράχτες.

Θέαμα που ΄χαμε γίνει τότε
στην πραγματικότητα· γελούσ΄ η κακιά μητριά τής νοσταλγίας.
Ένα μονήρες δάκρυο στεκόταν απογοητευμένο απ΄τη σαθρότητα·
παραπλανημένο το ΄χαν: νόμιζε πως είν΄ διαμάντι στέρεο απελπισίας.
Μου θύμισ΄ εμένα, όταν υποστήριζα τη διαλλακτικότητα:
έτρεχα στα μαγούλι΄ αυτών που θυσίαζαν την αγνότητα
και τα όνειρα των σε βωμό, για χάρη μιας αξίας.

Βαλάντης Γαούτσης 

-Αρπαξαμε το τίποτα τη στιγμή που η ψυχή διψούσε για το ‘όλα’

-Ψιθυρισαμε ενδόμυχα φόβους, όταν μέσα μας ούρλιαζε το κάθε κύτταρο

-Φύγαμε κλείνοντας δειλά τις πόρτες και αφήνοντας πίσω μας ανθρώπους, την ώρα που η ανάγκη για κατάθεση ψυχής μετατράπηκε σε εγωισμό –

Συντηρήσαμε τα κορμιά μας σε κρεβάτια δανεικά, με ανθρώπους μιας χρήσης, για την ηδονή μιας βραδιάς, ενώ η καρδιά ζητούσε το ‘κάθε βραδιά’ Χαρήκαμε με όμορφα ψέματα γιατί φοβόμασταν να ακούσουμε άσχημες αλήθειες

-Ποθήσαμε ηλιοβασιλέματα με αγκαλιές και τρυφερά φιλιά, αλλά σωπάσαμε για να μην μας πουν χαζορομαντικούς κι ονειροπόλους

-Λαχταρήσαμε χάδια μητρικά, μα τέτοιες λαχτάρες θάφτηκαν μέσα βαθιά, καθώς ντραπηκαμε, τάχα γιατί τώρα μεγαλώσαμε πια γι’ αυτά

-Ακουμπήσαμε τα σώματα με βία, ενω θέλαμε να αγγίξουμε απαλά τις ψυχές -Ζητιανέψαμε λίγα ίσως, όταν η δύναμη του ‘Θέλω’ θα’ταν σωτήρια λύση

-Διασχίσαμε το δρόμο μέχρι την απέναντι γωνιά, ενώ η φαντασία έκανε ταξίδια μακρινά

-Πατούσαμε φρένο σε κάθε νέα πρόκληση, τη στιγμή που το τολμηρό παιδί που κρύβουμε μέσα μας φώναζε ‘γκάζι’ Πληγωθήκαμε. Ματώσαμε. Κλάψαμε.

Ανοίγαμε τις πληγές μας -σαν μια κακιά συνήθεια πια-, δίχως να τις επουλώνουμε. Ματώναμε και πονούσαμε. Όχι επειδή παλέψαμε και φάγαμε τα μούτρα μας.

Όχι. Πες το από φόβο. -σίγουρα από φόβο-. Πες το από δισταγμό. Από απογοήτευση. Ίσως και δειλία. Αφεθήκαμε σε τέτοιους πόνους. Κατανικηθήκαμε από αυτούς. Από προσωπική επιλογή. Αποποιηθήκαμε τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Άραγε, ζήσαμε τελικά;

Όπως τα ντοπαλά παιδιά που δείχνουν τον εαυτό τους σιγά σιγά και σε αναστατώνουν.

Όπως ένας παλιός φίλος που χάθηκε , ξαναμπαίνει στη ζωή σου και φέρνει φως.

Όπως ένας απλός περαστικός που σου χαμογελάει και σου φτιάχνει τη μέρα.

Όπως όταν παίρνεις κάποιον αγκαλιά μετά από καιρό και νιωθεις την καρδιά σου έτοιμη να σπάσει και πλημμυρίζεις με χαρά.

Όπως όταν κλαίει κάποιος και τον κάνεις να γελασει μετά απο ώρα και τελικά φωτίζει το πρόσωπο του και μένεις να τον χαζεύεις.

Όπως όταν χάνεις τις ελπίδες σου και ξαφνικά όλα καλυτερεύουν.

Όπως όταν είσαι στις μαύρες σου και κλείνεσαι στον εαυτό σου αλλά εμφανίζεται κάποιος που σε κάνει να θέλεις να τα βγάλεις από μεσα σου..

Ετσι και το φεγγάρι..

Είχα καιρό να σε δω.
Μέρες, μήνες.. δε θυμάμαι.
Μέσα μου είχες κόψει όλα τα νήματα αγάπης που με ένωναν με το πρόσωπο σου.
Είχες ρημάξει το κήπο με τα λευκά τριαντάφυλλα που σου είχα πει ότι αγαπούσα.
Είχες από απροσεξία κάψει όλες τις φωτογραφίες μας
και είχες σπάσει εκείνον τον αγαπημένο μου δίσκο με τζαζ κομμάτια
που πέθαινα να χορεύω
-μαζί σου-
Δε απολογήθηκες ποτέ για τίποτα.
“Δεν το ήθελα,συνέβη”  μου ψιθύριζες μονάχα.
Ύστερα έφευγες και εμένα με έτρωγαν τα σωθικά μου.
Γιατί από όλες τις ψυχές πάντα τη δική σου αγκάλιαζα ..και ας μη το ήθελα.

πηγη  https://www.tumblr.com