Μικρές Καθημερινές Ιστορίες

Ο καθένας έχει έναν μόνο τρόπο ν’ αγαπάει: τον δικό του.

Μπορώ να κάνω ένα σωρό πράγματα για να σου εκφράσω, να σου δείξω, να σου αποδείξω, να επιβεβαιώσω ή να υποστηρίξω ότι σ’ αγαπώ, όμως, μόνο ένα πράγμα μπορώ να κάνω με την αγάπη μου, κι αυτό είναι να Σ’ ΑΓΑΠΩ, να ασχολούμαι μαζί σου, να εκδηλώνω τα συναισθήματά μου όπως τα νιώθω. Και το πώς τα αισθάνομαι είναι ο δικός μου τρόπος να σ’ αγαπώ.

Μπορείς να το δεχτείς ή μπορείς να το απορρίψεις, μπορείς να καταλάβειςτ τι σημαίνει ή μπορείς να το αγνοήσεις παντελώς. Αυτός, όμως, είναι ο τρόπος μου να σ΄αγαπώ· δεν έχω άλλον.“Ο δρόμος της συνάντησης”

Φοβάμαι μη χάσω το θαύμα
των αγαλμάτινων ματιών σου και τη μελωδία
που μου αποθέτει τη νύχτα στο μάγουλο
το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου
Πονώ που είμαι σε τούτη την όχθη
κορμός δίχως κλαδιά μα πιότερο λυπάμαι
που δεν έχω τον ανθό, πόλφο ή πηλό
για το σκουλήκι του μαρτυρίου μου.
Αν είσαι εσύ ο κρυμμένος μου θησαυρός
αν είσαι εσύ ο σταυρός και ο υγρός μου πόνος,
αν είμαι το σκυλί της αρχοντιάς σου
μη με αφήσεις να χάσω ό,τι έχω κερδίσει
και στόλισε τα νερά του ποταμού σου
με φύλλα από το φρενοκρουσμένο μου φθινόπωρο.

Ένας άνθρωπος προχωράει απελπισμένος στην έρημο. Μόλις έχει πιει την τελευταία σταγόνα νερό από το παγούρι του. Ο ήλιος που καίει πάνω από το κεφάλι του και οι γύπες που τον περιτριγυρίζουν, προμηνύουν το επικείμενο τέλος του“Νερό!” φωνάζει. “Νερό! Λίγο νερό!“

Βλέπει από δεξιά να έρχεται προς το μέρος του ένας βεδουίνος πάνω σε μια καμήλα.

“Δόξα τω Θεώ!” λέει. “Νερό σε παρακαλώ…νερό!“

“Δεν μπορώ να σου δώσω νερό” του λέει ο βεδουίνος. “Είμαι έμπορος, και το νερό είναι απαραίτητο για να ταξιδεύει κανείς στην έρημο.“

“Πούλησέ μου λίγο νερό” τον εκλιπαρεί εκείνος. “Θα σε πληρώσω…“

“Αδύνατον “εφέντη”. Δεν πουλάω νερό, πουλάω γραβάτες.“

“Γραβάτες;;;;“

“Ναι, κοίτα τι ωραίες γραβάτες…Αυτές εδώ είναι ιταλικές και είναι προσφορά, οι τρεις δέκα δολάρια…Κι αυτές εδώ, από ινδικό μετάξι, αθάνατες…Κι αυτές εδώ…“

“Όχι…Όχι…Δεν θέλω γραβάτες, νερό θέλω…Φύγε! Φύγεεεε!“

Ο έμπορος συνεχίζει το δρόμο του, και ο διψασμένος εξερευνητής προχωράει σταθερά μέσα στην έρημο.

Σκαρφαλώνει σ’ ένα αμμόλοφο και βλέπει να έρχεται από αριστερά άλλος έμπορος.

Οπότε, τρέχει προς το μέρος του και του λέει: “Πούλησέ μου λίγο νερό, σε παρακαλώ…“

“Νερό δεν γίνεται” του απαντάει ο έμπορος, “έχω όμως να σου προσφέρω τις καλύτερες γραβάτες της Αραβίας…“

“Γραβάτες!!! Δεν θέλω γραβάτες! Θέλω νερό!” φωνάζει ο άνθρωπος απελπισμένος.

“Έχουμε προσφορά” επιμένει ό άλλος. “Αγοράζοντας δέκα γραβάτες, παίρνεις ακόμη μία δωρεάν…“

“Δεν θέλω γραβάτες..!!!“

“Μπορείς να πληρώσεις σε τρεις άτοκες δόσεις και με πιστωτική κάρτα. Έχεις πιστωτική κάρτα;“

Φωνάζοντας έξαλλος, ο διψασμένος συνεχίζει το δρόμο του προς το πουθενά.

Λίγες ώρες αργότερα κι ενώ σέρνεται πια, ο ταξιδιώτης σκαρφαλώνει σ΄έναν ψηλό αμμόλοφο κι από ΄κει ατενίζει τον ορίζοντα.

Δεν μπορεί να πιστέψει αυτό που βλέπουν τα μάτια του. Μπροστά, στα χίλια μέτρα, βλέπει καθαρά μια όαση. Μερικούς φοίνικες και μια απίστευτη βλάστηση γύρω από τη γαλάζια αντανάκλαση του νερού.

Ο άντρας τρέχει προς τα εκεί φοβούμενος μήπως είναι οφθαλμαπάτη. Δεν είναι όμως, η όαση είναι αληθινή.

Το μέρος φυλάσσεται. Το προστατεύει ένας φράκτης με μία μόνο είσοδο που τη φυλάει ένας φρουρός.

“Σας παρακαλώ, αφήστε με να περάσω. Χρειάζομαι νερό…νερό. Σας παρακαλώ…“

“Αδύνατον, κύριε. Απαγορεύεται αυστηρά η είσοδος χωρίς γραβάτα.“

Στην καθημερινή μας ζωή αποφασίζουμε σχεδόν για καθετί που κάνουμε και καθετί που σταματάμε να κάνουμε. Η συμμετοχή στη ζωή μας είναι όχι μόνο εφικτή, αλλά και αναπόφευκτη. Είμαστε αναγκαστικά συνένοχοι για όλα όσα μας συμβαίνουν, γιατί με τον άλφα ή βήτα τρόπο έχουμε επιλέξει να μας συμβούν.

“Ε, καλά…εγώ όμως πρέπει κάθε μέρα να πάω στη δουλειά…. δεν μπορώ να κάνω τίποτε γι’ αυτό…ακόμη κι αν δεν θέλω και δεν το επιλέγω, πάλι πρέπει να πάω. Δεν μπορώ να δώσω στον εαυτό μου την άδεια να μην πάω αύριο στη δουλειά.”

Αν είμαι διατεθειμένος να πληρώσω το τίμημα, μπορώ. Είτε το ξέρεις προκαταβολικά είτε όχι, πάντα υπάρχει ένα τίμημα που πρέπει να πληρώσεις.

“Α, έτσι…Αν όμως πληρώσω το τίμημα, αύριο τα παιδιά μου δεν θα έχουν να φάνε.”

Ωραία, αυτό θα είναι το τίμημα. Οπότε, επιλέγω να πάω στη δουλειά. Και επιλέγω να συνεχίσω να δουλεύω, να κρατήσω τη δουλειά μου. Επιλέγω να μπορώ να θρέψω τα παιδιά μου. Και μου φαίνεται σωστό που κάνω αυτή την επιλογή. Όμως, εγώ το επιλέγω, έτσι;

Εγώ είμαι αυτός που αποφασίζει. Σύμφωνα με τις αρχές μου, είναι πιο σημαντικό να μπορώ να θρέψω τα παιδιά μου από το να ικανοποιήσω την επιθυμία μου να χουζουρεύω μέχρι αργά στο κρεβάτι. Αυτό μου φαίνεται σωστό. Είναι δική μου απόφαση. Και ακριβώς επειδή είναι δική μου απόφαση, έχει αξία.

Ένας από τους όρους της αυτοεξάρτησης, είναι ότι μέσω της άδειας που έχω δώσει στον εαυτό μου να είμαι αυθεντικός, συνειδητοποιώ αυτομάτως ότι μου αξίζει οποιαδήποτε ανταμοιβή παρουσιάζεται, για τις σωστές αποφάσεις που παίρνω. Γιατί, ότι έκανα δεν ήταν υποχρέωσή μου, αλλά δική μου απόφαση. Μπορούσα να πάρω αυτήν ή την άλλη απόφαση, συνεπώς, μου ανήκει ο έπαινος για την επιτυχία.

Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να φτιάχνει στέκια και καταφύγια για την ψυχή μου. Κι εκεί που είναι όλα έτοιμα κι έχω αρχίσει να βολεύομαι, εκεί που είναι τα πάντα τακτοποιημένα και κάθομαι λίγο να ξεκουραστώ και να κάμω τσιγαράκι, μπαίνει ο διάολος μέσα μου και μου την ανάβει.

-Τι ‘ναι τούτα δω τα σκιάχτρα; μου λέει. Δεν είναι για σένα η λούφα, κορίτσι μου. Πάλι πλαστογραφίες κάνεις;

Και βροντάω τότε ένα ασιχτίρ και τα κάνω όλα κεραμιδαριό.

Ύστερα κάθομαι σταυροπόδι και γλείφω τις πληγές μου σαν το σκυλί. Δεν πειράζει, λέω. Πάμε γι’ άλλα.

Σε αυτό εδώ το νέο part θα βρείς κείμενα γραμμένα απο μένα την ίδια ,κείμενα που αφορούν προβληματισμούς μου ,τηλεοπτικές σειρές και βιβλία που είδα και δίαβασα και κάτι μου άφησαν και πολλά άλλα.

Ξεκινάω λοιπόν με μια τηλεοπτική σειρά :

Πρόσφατα είδα τον πρώτο κύκλο της σειράς : Διαχωρισμός <Severance > είναι παραγωγής 2022 και παίζεται στο apple TV .

Για να είμαι ειλικρινής μου την σύστησε ένας συνάδελφός μου να την δω .Δεν θα πώ το story ούτε τι ακριβώς έγινε .Αυτό που σίγουρα θέλω να σχολιάσω είναι ότι η σειρά είναι τροφή για σκέψη και αντίστοιχα σε ότι mood είσαι όταν την δεις θα κινηθείς  και ψυχολογικά 

Πόσες φορές έχουμε ακούσει το εξής : Μην κουβαλάς την ένταση της δουλείας στο σπίτι σου ,η αντίστοιχα  μην κουβαλάς τα προβλήματα που έχεις στο σπίτι σου στο γραφείο ;

Εγώ προσωπικά πολλές φορές στις μέχρι τώρα εργασίες μου ,σε εξαίρεση με την τωρινή μου εργασία .

Πως θα σας φαινόταν λοιπόν ,μόλις περνάτε την πόρτα του γραφείου να μην θυμάστε τίποτα από την έξω ζωή σας ; όταν λέμε τίποτα ,τίποτα η ζωή να ξεκινά από την είσοδο του γραφείου και αντίστοιχα να τελειώνει στο σχόλασμα ;

Θα μου πεις και όταν δεν είσαι στην δουλειά τι γίνεται ; Μην βιάζεσαι σου έχω και για αυτό λύση ,μόλις κλείνει η πόρτα του γραφείου ξαφνικά επιστρέφεις σε ότι έχεις αφήσει ,τη ζωή την οικογένεια .

Δεν είναι τρομερό και ταυτόχρονα ιδανικό να μπορείς να είσαι έτσι ;  Αν με ρωτάτε προσωπικά και με τα δικά μου βιώματα μέχρι στιγμής θα απαντήσω ένα μεγάλο ΝΑΙ 

Πριν βιαστείς να με κρίνεις ως τρελή η ως αλλοπρόσαλλή γενικά ,που ίσως να είμαι κιόλας θα σου πω το εξής ,αναγνωρίζοντας πλήρως τον κίνδυνό να γίνεις μια μηχανή που εκτελεί τα καθήκοντα της χωρίς να ζητά χωρίς να αντιδρά στον εργασιακό χώρο ,πιστεύω πως είναι φοβερό γιατί όλα αυτό το φορτίο που κουβαλάς κάθε μέρα στις πλάτες σου ως άλλος γάιδαρος στα στενά της Σαντορίνης ,8 ώρες από την ζωή μου δεν θα το έχεις ούτε θα το θυμάσαι 

Για να μην κουράζω πρέπει να δεις την σειρά και να διαλέξεις και εσύ από ποια πλευρά θες να είσαι   

Με τρέλα 

Κατερίνα 

Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα.

Πάντοτε σε περίμενα.

Αλήθεια εκείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας, αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό, αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω πόσο σου πήγαιναν.

Α, θάθελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα γόνατα που σε γέννησαν για μένα να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμά σου, να κρύψω σαν φυλακτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ’ το σεντόνι που κοιμήθηκες.

Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ’ έχει δει γυμνή πριν από μένα, να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία.

Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα, εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

τίποτα !

Και βράδιασε….

και δεν ήρθε…

κι έγειρε η νύχτα στο ποτήρι με τα ροζ τριαντάφυλλα.

και μαράθηκε

έκανε τόση παγωνιά κείνο το βράδυ ..Και κρύωναν πολύ τα όνειρα ,Κρύωναν και ζάρωναν στις γωνιές τις κάμαρας σαν τα σκουλήκια .

Αλκυόνη Παπαδάκη

Το χρώμα του φεγγαριού

Εγώ ό,τι νιώθω, ό,τι σκέφτομαι, ό,τι συναντώ, το ζουλάω άθελά μου,

το γρατζουνάω, το σφίγγω περισσότερο απ΄ ό,τι χρειάζεται,

περισσότερο απ΄ ό,τι πρέπει.

Καμιά φορά και χωρίς να το επιθυμώ, το εγκαταλείπω ή το πετάω.

Ακόμα κι αν είναι το καλύτερο.

Ακόμα κι αν το αγαπάω.

Ακόμα κι ας μην άξιζε να το αγαπήσω… ή ακόμα κι ας μην άξιζα εγώ να αγαπηθώ…

Αλκυόνη Παπαδάκη.